^DeAndereKrant

1951. Ik herinner mij de kerstsfeer in de kerk in Aarlanderveen en het sneeuwde buiten. Binnen werd gezongen en alles was mooi en een kleine jongen keek met verwonderde ogen naar de boom en de rode kerstklokken en luisterde naar zachte klanken van liederen die nu huizen in onze ziel. Moeders die het konden, zongen de tweede stem en alles, alles was mooi voor dat kind. Nog nooit kreeg hij zo’n grote kerstkrans te eten. Het kind dacht niet na: het kind beleefde! Daarna terug naar de boerderij met de beesten en die geur en opa en oma. Er was alleen maar geluk van binnen. Zo mooi vond hij het.

Teneinde dat gevoel voor harmonie vast te houden schijft de apostel Paulus aan de grote mensen in Galatia wat de aandachtspunten zijn om elkaar te bemoedigen en ervoor te zorgen dat ook zij (en wij) vrede in het hart vinden: “De Vrucht van de Geest is liefde, blijdschap, vrede, lankmoedigheid (geduld), vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtmoedigheid en zelfbeheersing.” We hebben het nodig om het elkaar te zeggen, telkens weer, om elkaar te herinneren aan wat waardevol is en hoe wij onszelf en elkaar kunnen voeden, om bij de les te blijven. Zo wordt de boodschap van het kind in de kribbe vertaald naar het kind in ons.

Hoe klinken deze woorden in onze tijd? Ik lees ze op de ‘Malievelden’. Ze staan vermeld op spandoeken, op buttons, op borden die geheven worden, ze worden gescandeerd om duidelijk te maken wat onze beweegredenen zijn. Wat willen wij? Dit: Wij zoeken verbinding met elkaar en met wie dat óók wil, wij houden handen vast, wij raken elkaars hart, wij houden van elkaar, wij zijn standvastig en moedig, wij maken een krant, wij steunen moeders die hun kinderen vrij willen laten ademhalen, wij zorgen goed voor elkaar en voor de wereld, wij zijn zuinig op elkaar, wij koesteren schoonheid en wij vieren de liefde.

Op mijn (gele) paraplu staat te lezen: ‘Vaccineren? Bedenk iets beters!’ Dáárvoor heb ik ideeën. Zeer praktische ideeën. Dat is ook de reden dat ik hier wekelijks een column schrijf. Die gaan over het thema ‘Wij kunnen het zelf’. Hoe dat eruit ziet vertel ik vanuit mijn visie op ziekte en gezondheid en ik laat dat zien met voorbeelden uit de praktijk, uit mijn praktijk. Er is een natuurlijk alternatief voor de angst die over de wereld ligt. Er is een alternatief voor de Covid-19-injectie die ons op kortere of langere termijn geen goed zal doen. Wij hebben een aangeboren mogelijkheid om het ‘zelf te doen’. Dat is ons ‘zelfgenezend vermogen’. Dat zelfgenezend vermogen is aan te wakkeren en te stimuleren. Het gaat uit van begrip van de evolutie en vertrouwen in onze fysiologie. Die visie láát ons onze autonomie, is warm en hartelijk, bevrijdt ons van angst en is goedkoop, verrassend goedkoop. Daarover mag ik hier schrijven, elke week weer.

De oplage van dit nummer bedraagt 300.000 exemplaren. Groot kans dat u, beste lezer(es), nog nooit van mij hebt gehoord. Ik (1945) heb een arbeidzaam leven in de gezondheidszorg achter de rug. Ik weet waarover ik praat. Ik heb duizenden zieke mensen behandeld in Nederland en Malawi. Ik heb genoten, elke dag weer. Wat ik deed, stond altijd in het perspectief van het ‘zelf kunnen’. In mijn gereedschapstas zit niets anders dan dát. Natuurlijk, het lukt niet altijd. Natuurlijk, in meerdere opzichten, aan het eind van een leven komt de dood. Zonder dood geen leven. De weg naar dat einde moet vol met voldoening zijn en met een minimum aan lijden. De lat ligt hoog. Maar er IS een visie. Welkom bij De Andere Krant. Welkom, Kind