^DeAndereKrant

We zitten aan een gigantisch grote tafel met uitzicht op de Amstel in het penthouse van Maurice. Aan het einde van de tafel een computer met groot scherm. Dit is zijn werkplek sinds hij kantoor aan huis houdt na een sabbatical in 2002.

Op tafel ligt mijn Snowden smartphone en dus komt het gesprek op afluisterpraktijken en dat het een illusie is dat je tegenwoordig je privacy kunt beschermen. De Hond werd zelf in 2007 al afgeluisterd, toen hij zich bezighield met de rechtszaak van de voor moord veroordeelde financieel adviseur Ernest Louwes in de Deventer Moordzaak, waarvoor nu, anno 2023, opnieuw een herzieningsverzoek loopt bij de Hoge Raad. Hoe het hiermee staat is te volgen op de website maurice.nl. De Hond komt in actie zodra hij onrecht vermoedt, want, zegt hij, “Of je nu bang bent of niet, de dingen gebeuren toch. Dan kan je maar beter niet bang zijn, want het knaagt aan je als je iets niet doet waarvan je achteraf denkt, had ik het maar wel gedaan”.

Als je een medische handeling moet ondergaan, wat ik heb meegemaakt bij mijn vrouw en mijn zoon, maar ook als het gaat om vaccineren of niet vaccineren, dit zijn allemaal handelingen die jou zelf aangaan. Wat de gevolgen ook zijn, positief of negatief, de enige die het lot ondergaat ben jijzelf. Ik heb groot respect voor artsen en zorgverleners en zij doen hun uiterste best, maar dat betekent niet dat ze over alles de wijsheid in pacht hebben en dat ik mij per definitie onderwerp aan wat zij zeggen. Zowel in het proces dat heeft geleid tot het overlijden van mijn vrouw, maar ook dat van mijn zoon waarbij op de lange termijn zijn dwarslaesie heeft geleid tot zijn overlijden, heb ik meegemaakt dat dit mede het gevolg was van foute keuzes vanuit de medische hoek. Die overigens te goeder trouw zijn genomen dus ik beschuldig ze niet, maar ik beoordeel het wel vanuit het feit dat het uiteindelijk mij, mijn vrouw of mijn zoon aangaat. Ik bepaal dus zelf wat ik doe en, zeker als ik een advies krijg dat consequenties kan hebben, doe ik zelf onderzoek.

Het was zomer in Nederland en mijn zoon had een Australisch vriendinnetje door wie hij de Mexicaanse griep kreeg. Op internet keek ik wat er in Australië gebeurde en in september bleek al dat die Mexicaanse griep niet echt vervelend was. In juni waren bij ons al 36 miljoen vaccins gekocht en in oktober kwam de Mexicaanse griep op. Begin november adviseerde de Gezondheidsraad twee vaccins voor kinderen tussen de 6 maanden en 4 jaar en voor mensen boven de 60. Mijn dochtertje was net 6 maanden in november 2009 en dus hield ik alles goed bij. Juist omdat ik al wist dat in Australië de Mexicaanse griep mild was verlopen zag ik absoluut niet de noodzaak om een kindje van amper 6 maanden tegen griep te vaccineren. In januari was het overal over, ook in landen waar niet gevaccineerd was. Ik deed daarna uitgebreid onderzoek bij ouders of ze hun kinderen hadden laten vaccineren en of ze griep hadden gekregen. Het bleek dat gevaccineerde kinderen die winter iets vaker griep hadden gekregen dan ongevaccineerde kinderen. Vanaf dat moment liet ik mij niet klakkeloos meer vaccineren.

Medische studenten van de Erasmus Universiteit nodigden mij uit om een lezing te geven over de Mexicaanse griep. De titel werd Prikken of peilen. De cijfers die ik liet zien toonden aan dat er ook bij volwassenen geen verschil was tussen gevaccineerden en niet-gevaccineerden. Er zaten honderd studenten en vier hoogleraren in de zaal en met de studenten ontstond een positieve uitwisseling van gezichtspunten terwijl de hoogleraren een vijandige houding aannamen en vonden dat wat ik beweerde onzin was, ondanks dat ik het cijfermatig kon onderbouwen. Het mocht gewoon niet waar zijn, wat ik vastgesteld had. Terwijl hun argumentatie ronduit zwak was. Tijdens de coronacrisis heb ik nog vaak teruggedacht aan deze confrontatie.

Ja, door internet kun je overal je informatie vandaan halen. Ik ben een nieuwsjunkie en ik zuig informatie op. Na mijn sabbatical in 2002 heb ik meer tijd gekregen, ik heb geen kantoor en geen werknemers meer, dus geen vaste verplichtingen. Voor mij geldt: Practice what you preach, want ik heb altijd gezegd dat internet een grote impact zou hebben en nu ben ik zowel plaats- als tijdonafhankelijk. Zo kon ik ook opiniepeilingen uitvoeren en peilingen rondsturen terwijl ik in Thailand op het strand lag.

Vooral ook Twitter. Ik volg op Twitter alleen mensen die mij interessante informatie kunnen verschaffen, vooral specialisten die op Twitter niet hun mening geven maar bronnen laten zien. Vroeger las ik als ik opstond eerst de kranten, nu kijk ik eerst naar mijn Twitterfeed. Met enige regelmaat kom ik dan een studie tegen die ik interessant vind en door daarop te klikken plaats ik die studie via Evernote in mijn eigen archief. Zo heb ik een enorme verzameling opgebouwd. Sinds maart 2020 heb ik ontdekt dat medisch onderzoek voor een groot deel uit statistiek bestaat en daarin ben ik heel goed. Ik ben er ook in opgeleid en heb er op de universiteit over gedoceerd. Ik heb de medische materiedeskundigheid niet, maar ik ben wel in staat om te zien hoe de regels van goed onderzoek en statistiek worden toegepast. Bijvoorbeeld of het een groot of klein onderzoek is, of het een willekeurige steekproef is of niet en dan ben ik weer in het voordeel op artsen want die krijgen nauwelijks statistiek tijdens hun studie. Als er door prominenten conclusies uit een onderzoek worden getrokken die statistisch zijn onderbouwd is het moeilijk voor artsen om te controleren of die statistische onderbouwing echt klopt.

De kwaliteit van de meeste onderzoeken is onder de maat, omdat de cijfers veelal verkeerd worden geïnterpreteerd. Ik kan een mooi voorbeeld geven over een gigantisch groot vaccinatie-onderzoek van het RIVM. Dat ging over 700.000 mensen die zich tussen november 2021 en maart 2022 hadden laten testen bij de GGD. Daarin was vastgesteld hoeveel procent van de mensen positief was getest. Laten we zeggen dat van de gevaccineerden 10 procent positief getest was en van de ongevaccineerden 20 procent, ik weet de cijfers niet meer precies. Waar het mij om gaat is dat hier niet de conclusie uit kan worden getrokken, dat vaccinatie een twee keer zo grote bescherming geeft. Want het verschil in testbereidheid bij de GGD tussen de twee groepen kan het misleidende zijn. Het is ongeveer hetzelfde als in het Feyenoord Stadion de aanwezigen vragen welke voetbalclub ze de beste van Nederland vinden en dan melden dat vrijwel alle Nederlanders Feyenoord de beste club vinden. Dat zegt niets over alle Nederlanders. Door geen rekening te houden met het verschil in testbereidheid tussen de twee groepen zijn de bevindingen gebaseerd op drijfzand.

Ik heb gehoord dat je als wetenschapper niet in gesprek moet gaan met een ­anti-wetenschapper als Maurice de Hond, maar dan wordt vergeten dat ik de zaak als statisticus benader. Velen die denken te weten hoe iets zit, vinden het moeilijk te onderkennen dat het anders zit. Zoiets maakte ik mee in het debat dat ik in juni 2020 bij Op1 had met Voss (Professor Andreas Voss, Radboud UMC en OMT-lid – red.) over de anderhalve meter, waarin hij vasthield aan het gegeven van de grote druppels. Dat is volgens Voss in die uitzending de basis en dus wordt daar verder geen onderzoek naar gedaan, want een andere uitkomst zou nooit worden geaccepteerd. Van zo’n uitspraak staan mijn oren te klapperen. Alsof de paus zegt dat de zon om de aarde draait.

Geografisch gezien zag ik al snel grote verschillen per regio. Uitbraken kwamen voor in gebieden met zachte winters waarbij twee componenten opvielen, namelijk temperatuur (4 tot 12 graden) en lage luchtvochtigheid. Dat was in Bergamo en in Seattle het geval. Een lang verhaal kort bleek dat aerosolen, kleine druppels die zich door de lucht verspreiden, zorgen voor besmetting in tegenstelling tot grote druppels en via voorwerpen. Maatregelen als lockdowns, de anderhalve meter en handenwassen kun je dan vervangen door ventileren, filtering van de lucht en de luchtvochtigheid op peil houden. Ik dacht dat iedereen blij zou zijn met deze onderzoeken, maar het tegendeel was het geval. Een groot deel van de mensen had zich inmiddels afhankelijk gemaakt van de adviezen van de experts vanwege een angstpsychose. Zolang je de adviezen opvolgde was je veilig, dachten ze. Door mijn verhaal werden die zekerheden aangetast, dus ik had het gedaan en de instant bekende Nederlanders als Van Dissel en Koopmans bleven uitgaan van grote druppels. Zij bleven hangen in dogma’s en wilden niet terugkomen op hun advies.

Elke keer als er maatregelen kwamen, werd er door journalisten de kritische vraag gesteld of het wel genoeg was, of er niet meer kon. Dus de media wilden voortdurend dat er meer en sterkere maatregelen werden genomen. Als politicus kijk je dus wel uit om je handen te branden, die hebben zich met huid en haar overgegeven aan het OMT. Als de media in die periode kritisch waren geweest, was er wel wat anders gebeurd.

De media verwerden van waakhonden van de democratie tot schoothonden. Ze werden zelfs waakhonden van de autoriteiten, want ze gingen bijten en blaffen naar ieder ander zoals ik, zoals ik in mijn boek beschrijf. Kijk, journalisten zijn ook mensen en in die eerste periode zaten ze in eenzelfde angstpsychose als de rest. Later was de situatie dermate gepolariseerd dat ze, op dezelfde manier als het OMT, niet bereid waren even in de spiegel te kijken. Nadat ze de eerste drie maanden in het verkeerde verhaal zaten, wat nog begrijpelijk is, gingen ze later door in het verkeerde verhaal wat kwalijk werd. En vervolgens lijkt het erop dat ze niet meer terug kunnen, en niet terug willen. Dat is niet alleen bij het OMT zo, maar ook bij de mainstreammedia. Er wordt vastgehouden aan het dominante verhaal. Er wordt niet toegegeven dat ze fout zitten. Ze zitten gevangen in hun eigen verhaal dat steeds meer afbrokkelt, terwijl hun web van regels en bureaucratische protocollen toeneemt.

De autobiografie van Maurice de Hond, ‘Wie bang is krijgt ook klappen’, leest als een ontmoeting met een veelzijdig man die zowel privé als zakelijk een leven vol pieken en dalen kent.

Als kind van twee ouders die Auschwitz overleefden had Maurice, ondanks dat 90 procent van de familie van zijn ouders door de nazi’s was vermoord, een warme veilige jeugd in Amsterdam. Na een studie Sociale Geografie volgde een boeiende carrière als zakenman, adviseur en technologie-expert. Drie huwelijken markeren de verschillende periodes in zijn privéleven. Hij blikt terug op de dood van zijn eerste vrouw Jasmin, de dood van zijn oudste zoon Marc die in 2002 een dwarslaesie overhield aan een behandelfout en in juni 2020 overleed aan kanker en op de scheiding van zijn tweede vrouw Caroline. Met zijn huidige vrouw, de Cubaanse Mari, heeft hij een dochter van 14.

Voor de titel van het boek koos hij de lijfspreuk van zijn vader. Bang is Maurice de Hond zeker niet. Nieuwsgierig, accuraat, vasthoudend en loyaal aan zijn vrienden is hij wel. Tot zijn kennissenkring behoren politici en vooraanstaande zakenmensen en als gewaardeerd amateurscheidsrechter floot hij menig voetbalwedstrijd. Hij had verschillende bedrijven waaronder Inter/View, Cebeon en Newconomy.

Het boek is te bestellen via maurice.nl. Deze website staat tevens boordevol onderzoeken en blogs. Het verloop van de Deventer Moordzaak is te volgen op maurice.nl/deventer-moordzaak.