^DeAndereKrant

In het begin van de pandemie, in het voorjaar van 2020, schreef ik diverse kritische artikelen over lockdowns. Op zeker moment kreeg ik een telefoontje van Dr. ­Rajeev Venkayya, directeur van een farmaceutisch bedrijf, die zich voorstelde als voormalig hoofd pandemiebeleid van de Bill & Melinda Gates Foundation. Hij had meteen mijn volle aandacht!

Wat ik niet wist op dat moment – wat ik later ontdekte in Michael Lewis’s (nogal slechte) boek The Premonition (Het Voorgevoel), is dat Venkayya de man is aan wie we de lockdowns te danken hebben.

Het idee van lockdowns, die nog nooit eerder in de geschiedenis op deze manier hebben plaatsgevonden, stamt uit 2005. Venkayya werkte toen voor president George W. Bush in het Witte Huis. Hij stond aan het hoofd van een studiegroep die zich bezighield met bioterrorisme. In die hoedanigheid was hij de drijvende kracht achter een dramatische wijziging in het Amerikaanse beleid bij pandemieën.

Lewis vertelt het verhaal in zijn boek. Bush riep zijn bioterrorisme-experts bij elkaar en eiste een groot, alomvattend plan waarmee een eventuele calamiteit kon worden bestreden. Toen hij het eerste, conventionele plan zag – ‘maak een dreigingsanalyse, distribueer medicijnen, werk toe naar een vaccin’ – was hij razend. “Dit is bulls**t!” schreeuwde de president. “We hebben een totaalaanpak nodig voor de hele maatschappij. Wat ga je doen met landsgrenzen? En reizen? En handel?”

Oké, als de president een plan wil, dan krijgt hij het. “We moeten alle nationale machtsmiddelen gebruiken om deze dreiging tegen te gaan,” zei Venkayya tegen zijn collega’s. “Wat wij gaan uitvinden is pandemie-planning.”

Zo werd het lockdown-idee geboren, in oktober 2005. Venkayya begon rond te kijken naar mensen die het binnenlandse equivalent konden produceren van Operation Desert Storm: een min of meer militaire campagne om met een nieuw virus om te gaan. Hij vond geen enkele serieuze epidemioloog die hem wilde helpen. Zij waren te verstandig om hier aan mee te werken. Uiteindelijk kwam hij terecht bij een heuse lockdown-uitvinder die werkte bij Sandia National Laboratories in New Mexico.

Dit was Robert Glass, een computerwetenschapper zonder medische achtergrond of kennis van virussen. Glass’s  inspiratiebron was een wetenschappelijke prijsvraag waar zijn 14-jarige dochter aan meedeed.

Haar theorie was dat als schoolkinderen meer afstand van elkaar zouden houden of zelfs niet naar school zouden gaan, ze elkaar niet meer ziek zouden kunnen maken. Net als wanneer ze luizen hadden. Glass ging met het idee aan de haal en stampte er een model uit van ziektebeheersing gebaseerd op gedwongen thuisblijven, reisbeperkingen, het sluiten van bedrijven en gedwongen scheiding tussen mensen.

Een beetje vreemd plan? Niemand in de publieke gezondheidszorg was het met hem eens maar, zoals dat bij de meeste charlatans gaat, raakte Glass hierdoor alleen maar meer overtuigd van zijn gelijk. Glass: “Ik vroeg mezelf af, ‘Waarom hebben die epidemiologen dit niet bedacht’. Ze kwamen er niet op omdat ze niet het gereedschap hadden dat gericht was op het probleem. Ze hadden gereedschap om de bewegingen van infectieziekten te begrijpen, maar niet om ze te stoppen.”

Geniaal, nietwaar? Glass dacht dat hij slimmer was dan 100 jaar ervaring in de publieke gezondheid. Eén vent met een goeie computer zou alles wel even oplossen! Het lukte hem een paar mensen te overtuigen, waaronder iemand die ook rond het Witte Huis bewoog, ene Dr. Carter Mecher. Hij werd Glass’s pleitbezorger.

Lees alstublieft het volgende citaat van Mecher uit Lewis’s boek: “Als je iedereen in zijn eigen kamer zou opsluiten en met niemand zou laten praten, zou er geen enkele ziekte bestaan.”

Eindelijk, een intellectueel met een plan om ziekte af te schaffen – en daarmee het menselijk leven zoals wij dat kennen!   Mechers idee van ziektebestrijding is samen te vatten als: een complete maatschappij niet alleen gevangenzetten maar zelfs in eenzame opsluiting. 

Dit is niet alleen krankzinnig en beangstigend, maar ook nog eens onjuist. Pathogenen zijn een deel van onze wereld; ze worden niet gegenereerd door menselijk contact. Wij geven ze aan elkaar door als de prijs voor onze beschaving maar we ontwikkelen ook immuunsystemen om met ze om te gaan. Dat is eerste klas middelbare school biologie, maar Mecher had daar geen idee van. Als je zijn memo’s leest uit die tijd – waarvan sommige nog niet openbaar zijn – dan zie je geen wetenschap maar ideologisch fanatisme. Mecher was een soort Lenin aan de vooravond van de bolsjewistische revolutie.

Op 12 maart 2020 werd besloten de scholen te sluiten, terwijl op dat moment al bekend was dat SARS-Cov-2 bijna geen risico inhield voor mensen onder de 20. Er was zelfs bewijs dat zij nauwelijks volwassenen konden besmetten met Covid-19. Dat maakte allemaal niets uit. Mechers model – ontwikkeld met Glass en anderen – bleef de conclusie uitbraken dat het sluiten van de scholen de virustransmissie met 80% zou verminderen. 

Hoe kon het gebeuren dat Mecher zijn zin kreeg? Er waren drie essentiële elementen: angst bij het publiek, de rol van de media en de meegaandheid van de experts, plus de ingesleten realiteit dat het sluiten van scholen al zo’n 15 jaar deel was van ‘pandemieplanning’. Achter de schermen hadden de lockdowners na 15 jaar de oppositie murw gebeukt. Overvloedige geldstromen, verdwijnen van kennis over publieke gezondheid en ideologisch fanatisme kregen de overhand.

Zoals in bijna alle revoluties in de geschiedenis, heeft een kleine minderheid van gekken met een heilig doel voor ogen, de meerderheid en het redelijk denken buiten spel gezet. Wanneer mensen dit eenmaal doorkrijgen zal de woede enorm zijn.

Ik denk nog vaak terug aan het gesprek tussen Venkayya en mij. Eigenlijk was het meer een ruzie. Hij was ervan overtuigd dat een lockdown de enige manier was om met een virus om te gaan. Ik bracht daartegenin dat het de rechten van mensen aantast, bedrijven kapotmaakt en verstorend werkt op de publieke gezondheid. Hij zei dat het onze enige keuze was omdat we moesten wachten op een vaccin. Ik had het over natuurlijke immuniteit, wat hij immoreel noemde. En zo ging het maar door.

Interessanter was de vraag die op dat moment bij mij opkwam: waarom was deze grote jongen zijn tijd aan het verdoen met het proberen te overtuigen van een onbeduidende scribent als ik?

Het antwoord ligt, begrijp ik nu, in het feit dat van februari tot april 2020, ik een van een handjevol mensen was (op één onderzoeksteam na) die openlijk en hard ingingen tegen wat er gaande was.

Er klonk enige onzekerheid en zelfs angst door in Venkayya’s stem. Hij zag de volle omvang van wat hij over de wereld aan het uitrollen was en er was hem veel aan gelegen alle oppositie uit te bannen. Hij en anderen waren erop uit ieder afwijkend geluid de kop in te drukken.

Dat lukte hem natuurlijk niet. Zijn grootste angsten zijn inmiddels bewaarheid. De oppositie tegen zijn plannen is nu mondiaal, vasthoudend en niet meer te onderdrukken. Het verzet gaat niet meer weg. Het zal alleen maar groeien, ondanks alles wat hij doet om dat te voorkomen.

Ongeacht de enorme censuur is er een nieuwe beweging ontstaan met nieuwe communicatiemiddelen en nieuwe platforms die monopolieposities overal ter wereld bedreigen. Niet alleen dat: politieke en economische omwentelingen lijken onvermijdelijk.

Het is nu nodig een beschaafd leven op te bouwen, dat niet zo broos is dat het mensen met ongezonde ideeën de gelegenheid geeft alles dat de mensheid met grote inspanningen heeft opgebouwd, te verwoesten.