^DeAndereKrant

Over het algemeen komen er ouders bij mij die worstelen met de opvoeding van hun kind. Maar als ik verder doorvraag, zeggen ouders bijna altijd: “Ik gun mijn kind dat hij/zij beter met zijn/haar emoties om kan gaan.”

Als er uitdagingen zijn binnen het gezin of met het gedrag van een kind, betrek ik áltijd de ouders erbij. Kinderen zijn namelijk een enorme spiegel. Als je vindt dat jouw kind niet goed met emoties om kan gaan, vraag ik altijd: hoe gaat het eigenlijk met jou? Hoe voel jij je? Hoe ga je zelf om met emoties? Negen van de tien keer barsten ouders in huilen uit. Vervolgens gaan we met de oude wonden of triggers van de ouders aan de slag. Als de ouders aan zichzelf werken, spiegelen de kinderen dit heel vaak terug. Daar zit het begin van een verandering voor zo’n gezin.

Ik werk met systeemopstellingen. Door middel van een opstelling kun je als ouder vraagstukken benaderen. Een opstelling geeft op een diepere laag informatie over het gedrag van de ouder en de kind(eren) en de onderlinge relaties in het gezin en in het gezin van herkomst. Verder werk ik ook heel graag met hypnose. In een diepe staat van ontspanning (hypnose) maken we gemakkelijk contact met de diepere lagen van het onbewuste, terwijl degene die het ondergaat, gewoon controle blijft houden over het eigen doen en laten. In deze ontspannen staat kunnen we belemmerende dingen transformeren.

Er kan van alles spelen, bijvoorbeeld hechtingsproblematiek bij de ouders. Maar de meeste mensen die bij mij komen, zijn vaak drukke tweeverdieners. Hier speelt vooral het gebrek aan rust. En doordat er zo weinig rust is binnen een gezin, is er weinig verbinding tussen de ouder en kind. Dit komt vaak als een boomerang terug doordat het kind dan gedrag laat zien waar de ouders vaak geen raad mee weten.

Als we niet uitkijken, kweken we een generatie die niet gewend is om pijn te lijden. Ik zie dat heel veel leeftijdsgenoten van mijn kinderen volop lenen om vervolgens dat geld uit te geven op het terras. Maar wat ze vergeten, is dat de studieschuld straks volledig wordt meegerekend als je een hypotheek wilt afsluiten voor een huis. Dus stel: je hebt 70.000 euro studieschuld, maar je lost 30.000 af, dan rekent de bank alsnog met de oorspronkelijke schuld van 70.000. Jongeren hebben geen idee wat dat betekent voor hun toekomst.

Ja, dit voel ik ook. We leven in een maatschappij waarin ons geleerd wordt dat geluk extern vermaak is. Ik vind dat we onze jongeren mogen leren dat werkelijke geluk elders zit. Ik vind zeker dat we moeten leven en dat we jong mogen zijn. Stappen en de wereld ontdekken hoort erbij. Maar dat kan ook door jezelf niet in de schulden te steken. En door gewoon soms eens even pijn te lijden. Soms kan iets niet meteen. We leven in een maatschappij waar we massaal voor de makkelijke weg gaan. Er is een gebrek aan eigenaarschap. Dat is wel echt mijn conclusie.

Te veel mensen willen een quick fix. Ze hangen veel te veel aan het systeem en willen dat anderen hun problemen oplossen. Zoveel mensen zijn bang voor ongemak en heftige emoties. En door die angst voor ongemak, zijn we te makkelijk te manipuleren. Soms is het goed om even ongemak te ervaren. Dat is een boodschap die ik ook meegeef aan ouders. Het ongemak wil ons wat leren. Dat moeten we niet willen verdoven met een pilletje of externe afleiding.

Veel mensen zaten in hun overlevingsstand. Thuis werken, de kinderen thuis en continu regels die veranderen. Dat is niet goed voor mensen. Ik zag dat mensen zichzelf in die periode wat meer kwijt waren. Maar ook dat ze geconfronteerd werden met bijvoorbeeld zogenaamd lastig gedrag van hun kinderen. Maar het allerergste wat ik heb gezien is de parentificatie bij kinderen. Daarvan kwam het stoom uit mijn oren.

Kinderen werden geleerd dat ze verantwoordelijk waren voor de gezondheid van hun opa en oma. Dat is systemisch iets heel ongezonds en zelfs beschadigend voor kinderen. Mensen beseffen niet wat zeggen. Ik heb dingen gehoord als: “opa is overleden omdat hij was besmet door z’n kleindochter”. Dit is zo beschadigend voor kinderen, zelfs als het meisje in dit voorbeeld, er niet bij is. Maar ook heb ik verhalen gehoord dat mensen hun eigen kind drie dagen hebben opgesloten in hun kamer omdat het kind positief getest was. Het kind heeft drie dagen gehuild en kon daarna niet meer huilen. Dit is zo hartverscheurend dat dit is gebeurd. Ik zeg dit niet om de ouders achteraf een schuldgevoel aan te praten. Maar laten we hierover praten en ervan leren.

Alles moet toch meetbaar zijn? Dat is precies het probleem van onze maatschappij. Maar verbinding is niet meetbaar in cijfers. Je kunt het wel voelen en aanschouwen door echt te gaan kijken naar je kinderen. Daar help ik met liefde mee. Mijn droom is dat het ‘verbindingsvirus’ echt rond mag gaan. Omdat ik ten diepste geloof dat onze wereld er beter uit gaat zien als steeds meer mensen op deze manier gaan leven. ¾

Voor meer informatie over Elliëtte: www.elliettekreek.nl