^DeAndereKrant

Het is een visie op hoe de samenleving georganiseerd zou moeten worden, die op geen enkele manier te vergelijken is met de traditionele systemen waarmee we bekend zijn. Het is niet te vergelijken met democratie, fascisme of socialisme. Technocratie is een geheel nieuw idee, dat zijn oorsprong vindt in de jaren ’30 van de vorige eeuw. Het werd ontworpen als een systeem dat het kapitalistische economische systeem en de vrijemarkteconomie moest vervangen. Dit was midden in de Grote Depressie, er heerste veel woede en angst en mensen gaven politici de schuld van de situatie. Rond die tijd werkte een groep wetenschappers en ingenieurs samen aan de Universiteit van Columbia, en verzonnen, puur theoretisch, een geheel nieuw economisch systeem, dat op grondstoffen gebaseerd was. Volgens de ingenieurs draait alles om de ‘input’ en ‘output’ van de samenleving. Daarom stelden ze voor dat zij de input – de grondstoffen en de productiecapaciteit – zouden controleren. Aan de output-kant konden ze dan uitrekenen wat en hoeveel mensen mochten consumeren. Ze stelden daarnaast ook voor, geld op te heffen. Fiat-geld en een prijs-gebaseerd economisch model waren voor hen uit den boze. In plaats daarvan stelden ze een op energie gebaseerde valuta voor om interacties in de economie te reguleren. Verder maakte een universeel basisinkomen deel uit van de technocratie-agenda. Voor alle goederen en diensten wordt bepaald hoeveel energie ze kosten. Op basis van een berekening over de beschikbare energie in een periode, zou iedereen in de samenleving een energie-krediet toebedeeld krijgen.

Ja, koolstofkrediet is nauw verbonden met technocratie. Maar het universeel basisinkomen is misschien nog wel belangrijker. De vroege technocraten wilden privébezit afschaffen. Alle grondstoffen en goederen in de samenleving zouden in een wereldwijde trust beheerd moeten worden. Zij konden vervolgens bepalen wat er verbruikt zou worden en dat reguleren aan de hand van energiekrediet. Op die manier, zo stelden zij, zou de balans tussen de mens en natuur hersteld worden. De technocraten zagen daarbij de mensen zelf óók als grondstoffen in dit systeem. Dat wordt heel duidelijk in de vroege bronnen over technocratie, eigenlijk zagen ze mensen als een soort vee dat gemanaged en gecontroleerd moest worden.

Mensen maakten deel uit van de input­-outputvergelijking. Ze kunnen natuurlijk grondstoffen in consumentenproducten omzetten, ze leveren arbeid, maar ze consumeren ook. Maar kijk, olie, een mijn, een bos, of een boerderij, die zijn nog wel te controleren. Mensen zijn niet zo gemakkelijk te controleren, dat zagen deze ingenieurs echt als de grootste drempel voor technocratie. Daarom formuleerden de technocraten rond 1937 de wetenschap van social engineering (sociale maakbaarheid) – met andere woorden, hoe krijg je mensen zo ver dat ze zich gedragen zoals je wilt dat ze zich gedragen? Zonder dat ze gaan protesteren, of een oorlog starten. Die twee dingen – de wetenschap van social engineering en de complete overname van alle grondstoffen en productiefactoren, oftewel, micromanagement van elk facet van je leven en het opheffen van privébezit, dat is een wetenschappelijke dictatuur. Wat veel mensen niet weten, de vroege technocratiebeweging had de helft van de kelder van de universiteit van Columbia in gebruik. In de andere helft zat een voorganger van de latere computerreus IBM. Hier werd de eerste Hollerith-rekenmachine ontworpen. Die werd later bekend omdat het Nazi-regime deze gebruikte voor statistische analyses en het laten rijden van treinen. De wetenschappers en data-ingenieurs van de Columbia University waren de visionairs van de eeuw. De technocraten werkten nauw met hen samen. De ideeën over hoe de computer zich in de toekomst ging ontwikkelen maakten duidelijk onderdeel uit van de technocratie-studiegroep. Ze zagen hoe wetenschap en technologie zich konden gaan ontwikkelen en hoe dit geheel hun toekomstvisie mogelijk zou maken.

De Trilaterale Commissie is een private, elitaire groep met leden uit Japan, Europa en Noord-Amerika, die in 1973 is opgericht door onder andere David Rockefeller. Het doel was – en dit zijn hun woorden – een ‘nieuwe internationale economische orde’ te creëren. Destijds was het niet geheel duidelijk wat ze daarmee bedoelden, want niemand had nog van technocratie gehoord. Maar als je terugkijkt, is het heel duidelijk dat ze technocratie voor ogen hadden, en niet kapitalisme. Het gedachtegoed van de commissie komt van de rechterhand van Rockefeller, Zbigniew Brzezinski. Hij was presidentieel adviseur en hoogleraar politieke wetenschappen aan de universiteit van Columbia, jaren ’60, en schreef onder meer het boek Between two ages: America’s role in the technetronic era. Alle principes van technocratie zijn in zijn visie verweven. Voor hem stond vast dat de ‘technetronic era’ er zou komen.

De Trilaterale Commissie nam zijn denkbeelden over, omdat het een manier was om toegang te krijgen tot grondstoffen. Kijk, voor Rockefeller draait alles om geld. Het is een wiskundige zekerheid dat op een gegeven moment al het geld verdampt (omdat we een fiat-geldsysteem hebben – red). Daarom is zoveel mogelijk grondstoffen en kapitaalgoederen in je bezit krijgen de enige zekere positie. Dus het argument van technocratie, dat alles van waarde uit handen van burgers en natiestaten in handen van wetenschappers moet komen, zodat de planeet beschermd kan worden, komt hun erg goed uit.

Het WEF stelt ‘je hebt straks geen eigendom meer en je zult gelukkig zijn’. Maar het zijn niet alleen de Trilaterale Commissie en het WEF die aan de technocratie-agenda werken. Dezelfde antipathie tegen privébezit zien we bij de VN, die willen ook alles via trusts beheren (via Agenda 2030 – red). Het WEF geeft uitdrukking aan dezelfde agenda, maar is er ook een uitbreiding van, met ten minste 1.000 van ’s werelds grootste bedrijven en grote aantallen politici onder hun leden. Ze zijn heel open over hun plannen, je kunt alles lezen op hun website.

Er is nog een eigenschap die de technocratiebeweging onderscheidt, en die is heel belangrijk. De technocraten wilden politiek en bestuur door de overheid uit de samenleving verwijderen. Aangezien zij met hun ‘wetenschappelijke methode’ de economie zouden besturen, was er eigenlijk geen politiek meer nodig zoals wij die kennen. Wat je ziet is dat de technocratiebeweging heel negatief tegenover de overheid staat. Dat zie je ook in de huidige tijd terug. Ze proberen alles te dereguleren en de activiteiten van de overheid af te bouwen. In deze beweging zie je een push om van traditionele overheidsstructuren af te komen. De EU is een prachtig voorbeeld daarvan: heel langzaam ontwikkeld, stap voor stap, verspreid over jaren. De vroege opkomst van de EU is georkestreerd en ontworpen door de Europese leden van de Trilaterale Commissie. Natuurlijk heeft Europa nog nationale overheden, ze zien eruit als overheden met hun overheidsgebouwen. Burgers denken misschien, daar zitten onze vertegenwoordigers, zij zorgen voor ons. Maar in feite heeft de EU alle belangrijke beleidsfuncties overgenomen en alle macht naar zich toegetrokken. Nu worden mensen bestuurd door anderen die niet eens uit hun eigen land komen. De beslissingsbevoegdheid die overblijft voor lokale overheden is zeer beperkt. We zagen dat bijvoorbeeld in Italië, tijdens de financiële crisis in 2008-2009 werd de niet-verkozen technocraat en lid van de Trilaterale Commissie, Mario Monti, aangesteld als premier. En op dit moment herhaalt dat verhaal zich met Mario Draghi. Hij wordt daar niet aangesteld om de belangen van het volk te dienen, hij kleedt de overheid verder uit en probeert de economie te herstellen. Technocratie probeert te besturen via de economie. Deze mensen haten politiek en het politieke systeem en doen alles om zich ervan te ontdoen.

In feite heeft de Rockefeller-Trilaterale Commissie groep de milieubeweging van de jaren ’60 en ’70 gecoöpteerd. De technocraten waren uit op de grondstoffen. Hoe daar beter grip op te krijgen dan via de milieubeweging, die zich op het gebruik van land en grondstoffen richt? Het startschot van de overname van de milieubeweging was de grote VN Conferentie UNCED – UN Conference on Economic Development – in Rio de Janeiro in 1992. Daar stelden ze de ‘agenda voor de 21e eeuw’ op, dat is Agenda 21. Deze agenda wordt toegeschreven aan Gro Harlem Brundtland, zij stond aan het hoofd van de commissie die in 1987 het boek Our common future uitbracht. Brundtland was op dat moment een prominent Europees lid van de Trilaterale Commissie. Diende ze daarmee Europese belangen, of vertolkte ze de agenda van de Trilaterale Commissie? Het voorstel is duidelijk het technocratische, op grondstoffen gebaseerde systeem in een nieuw jasje. De agenda werd nu via de VN – een wereldwijd platform – verder uitgerold.

Je kunt je afvragen, als ze het over “onze toekomst” hebben, wiens toekomst bedoelen ze dan? Dat is ook jouw toekomst, mijn toekomst. Horen burgers daar geen inspraak in te hebben? Er waren een paar wetenschappers uit de milieubeweging aanwezig op de conferentie in Rio, ze schreven een boek over de conferentie, de The earth brokers. Hun boodschap luidde: “UNCED ondersteunt precies die soorten economische ontwikkeling die destructief zijn voor het milieu, de planeet en haar inwoners. Als gevolg van UNCED zullen de rijken rijker worden, en de armen armer”. Eigenlijk was het een soort goochelaarstruc, door iedereen één kant op te laten kijken, naar een wereldverbeteragenda, voeren ze uit het zicht een technocratieagenda uit.