^DeAndereKrant

“Is Keir Starmer’s England going fascist”? vraagt het onafhankelijke nieuwsplatform The Grayzone zich af in een recente video. Aanleiding voor deze retorische vraag is de aanhouding van diverse kritische journalisten door de Britse politie alsmede de ongekende straffen die worden opgelegd aan mensen die op sociale media ‘opruiende’ taal verkondigen.

Op 29 augustus werd mensenrechtenactivist en influencer Sara Wilkinson door een eenheid van 12 politieagenten van haar bed gelicht en gearresteerd vanwege “inhoud die zij online had gedeeld”. Wilkinson schrijft voor MENA Uncensored, dat Israël beschuldigt van genocide in Gaza. Zij wordt beschuldigd van “terroristische activiteiten”. Haar geval staat niet op zichzelf. Twee weken daarvoor werd de Syrisch-Britse journalist Richard Medhurst gearresteerd op Heathrow, ook op grond van de Terrorism Act. Ook Medhurst heeft forse kritiek op Israël. Andere journalisten die recentelijk zijn aangehouden zijn Kit Klarenberg van The Cradle, Vanessa Beeley, Danny Shaw en Mary Kostikidis.

De aanval van de Britse regering op de vrijheid van meningsuiting beperkt zich niet tot deze onafhankelijke, overheids-kritische journalisten. Na de recente rellen in Engeland, die volgden op de moord van drie jonge meisjes door een tweede-generatie immigrant in Southport, openden de Britse autoriteiten een ongekende jacht op iedereen die het waagde de rellen goed te keuren. Het UK Home Office, het ministerie van Binnenlandse Zaken, meldde trots op X: “Meer dan 1000 arrestaties gerelateerd aan recente verstoring van de openbare orde – deze criminelen zullen worden geconfronteerd met de volle kracht van de wet”. De arrestanten waren dus al schuldig in de ogen van het ministerie voordat ze waren berecht, merkten veel mensen op X op.

Het bleef niet bij dreigementen. Britse rechters legden draconische straffen op aan zowel demonstranten als steunbetuigers op sociale media. Crown court judge Guy Kearl veroordeelde een man tot 20 maanden gevangenisstraf vanwege het “publiceren van dreigend, kwetsend, en beledigend materiaal”. Een 61-jarige, gepensioneerde machinist werd door een andere rechter veroordeeld tot 18 maanden cel omdat hij “who the fuck is Allah” schreeuwde en ‘dreigende bewegingen’ maakte naar de politie. De veroordeelde, David Spring, die 42 jaar bij het spoor werkte en nu vooral voor zijn zieke vrouw zorgt, bood via zijn advocaat zijn excuses aan voor zijn gedrag, maar daar had rechter Benedict Kelleher geen boodschap aan. Hij verklaarde: “Wat jij deed, kan anderen aanmoedigen, en moedigt anderen ook aan, om wanordelijkheden te plegen”. Daarom was een celstraf op zijn plaats.

Het bracht de bekende analist Alexander Mercouris van de populaire podcast The Duran onlangs tot een harde conclusie: “Ik heb nog nooit zo’n repressieve regering meegemaakt in Engeland”, verklaarde hij. De conservatieve intellectueel Douglas Murray noemt Engeland een dying democracy. Volgens deze commentatoren trekken successievelijke Britse regeringen zich al tijden niets aan van wat de kiezer wil, namelijk minder of geen immigratie, en de ontwikkeling van een onafhankelijke economie. De Labour-regering, die een absolute meerderheid heeft in het parlement ondanks dat de partij slechts 34 procent van de stemmen haalde, is zelfs al besprekingen gestart met de EU om haar wetgeving af te stemmen met Brussel, merkt Mercouris op. Dat beleid staat bekend als Reverse Brexit – de Brexit ongedaan maken.

De repressie komt op een moment dat een aanzienlijk deel van de Britse bevolking wegzakt in diepe armoede. Volgens cijfers van de Trussell Trust, een liefdadigheidsorganisatie, is het aantal mensen in het Verenigd Koninkrijk dat hulp nodig heeft van de voedselbank in vijf jaar tijd verdubbeld naar 3 miljoen. Een op de vijf huishoudens kan de waterrekening niet meer betalen, een nog veel hoger percentage de energierekening niet. De helft van de Britten geeft aan dat ze de komende winter vrezen. “Angstwekkende aantallen mensen hebben niet genoeg geld om de shocks die gaan komen, te absorberen”, schrijft The Guardian. “De lonen zijn te laag, de uitkeringen te beperkt, de kosten voor levensonderhoud te hoog.”

Er zijn ook geen tekenen dat dit beter gaat worden, integendeel. De nieuwe Labour-regering beweert dat de vorige Conservatieve regering een “zwart gat” van 220 miljard pond heeft achtergelaten, en heeft aangekondigd de uitgaven te gaan verlagen en de belastingen te verhogen. De economie staat er slecht voor, zei premier Sir Keir Starmer. “En het zal de komende tien jaar nog slechter gaan worden”, voegde hij eraan toe. Een van de maatregelen die de regering heeft aangekondigd: de financiële steun voor gepensioneerden om in de winter de energierekening te kunnen betalen, wordt afgeschaft. Labour-­politica Lucy Powell, de voorzitter van de House of Commons, legde uit tegenover Sky News, waarom de gepensioneerden moesten worden aangepakt: “Als we dit niet zouden doen, zouden de markten het vertrouwen hebben verloren, en zou er een stormloop zijn ontstaan op de pond, en zou de economie instorten – en de armste mensen zouden hiervoor de hoogste prijs betalen.”

Dat belet de regering niet om de salarissen van ambtenaren te verhogen met een percentage dat boven het inflatiecijfer ligt. “Dat was al besloten vóór de verkiezingen”, zei Powell, “dat konden we nu niet meer opnemen in de begroting.”

Volgens Mercouris is de regering er doelbewust op uit, de economie te verwoesten. “Dat geeft ze een excuus om hun repressie uit te oefenen. De populariteit van deze regering is ongekend laag, maar dat interesseert ze niet. Het gaat ze uitsluitend om het opvoeren van controle.” Dat lijkt een radicaal standpunt, maar in 2018 constateerde een speciale VN-rapporteur, professor Phillip Alston, al dat er “een systematische, doelbewuste en keiharde economische oorlog wordt gevoerd” tegen de armste en meest kwetsbare bevolkingsgroepen in Groot-Brittannië.

Toch lijkt de bizarre redenatie van Lucy Powell niet helemaal uit de lucht gegrepen. Het Verenigd Koninkrijk bevindt zich inderdaad in een penibele financiële situatie. “Groot-­Brittannië staat aan de rand van een financiële crisis die de economische en sociale ineenstorting van de maatschappij zal versnellen”, schrijft financieel analist Alex Krainer op zijn Substack. Dit heeft er volgens hem alles mee te maken dat “de Britten zich hebben verslikt in Oekraïne, omdat ze via Oekraïne iets wilden terugwinnen van het prestige dat ze de afgelopen decennia zijn kwijtgeraakt”.

Het Verenigd Koninkrijk is in Europa de grootse sponsor en ‘cheerleader’ van Oekraïne, stelt Starner. Ze hebben Kiev voor 7,5 miljard pond aan wapens geschonken en 5 miljard pond aan rechtstreekse financiële steun. Dat niet alleen: ze hebben zich ook garant gesteld voor diverse grote leningen aan Oekraïne, onder meer van de Wereldbank. Britse financiële instellingen hebben bovendien voor miljarden aan Oekraïense staatsobligaties gekocht.

Het probleem is alleen, stelt Karner, dat Oekraïne nagenoeg failliet is. Eind maart keurde de Wereldbank een noodlening van 1,5 miljard dollar aan Oekraïne goed, en omschreef daarbij de financiële situatie van het land als “catastrofaal”. Twee derde van deze lening werd gegarandeerd door Japan, een derde door het Verenigd Koninkrijk. Oekraïne werd daarna voor even gered door het Amerikaanse steunpakket van 61 miljard dollar, maar dat geld lijkt inmiddels al weer verbrand. Op 24 juli verlaagde kredietbeoordelaar Fitch de kredietstatus van het land naar C, wat staat voor een land dat insolvent is, of die richting uitgaat.

Op 6 augustus schoot de EU Oekraïne te hulp met een steunpakket van 4,2 miljard euro, maar het is duidelijk dat Oekraïne niet eeuwig op de been kan worden gehouden. Er hebben in juli al onderhandelingen plaatsgevonden tussen Oekraïne en zijn schuldeisers, waarbij Kiev – bijgestaan door de bankiers van Rothschild – 60 procent kwijtschelding eiste op zijn schuld van 161 miljard dollar. Het is nog niet duidelijk wat de uitkomst zal zijn van deze onderhandelingen, maar zeker is dat de Britten naar een groot deel van hun geld kunnen fluiten.

De Bank of England (BOE), de Britse Centrale Bank, lijkt al een voorschot te nemen op een komende financiële crisis, schrijft Krainer. Een hoge functionaris van de BOE, Victoria Saporta, gaf onlangs een lezing waarop zij verklaarde dat de bank “meer soorten onderpand” (a broader range of assets) zal moeten gaan aannemen om voldoende geld te kunnen blijven verstrekken aan banken en financiële instellingen. “Dat betekent dat de BOE bang is dat het financiële systeem op instorten staat en ze zijn bereid dit te voorkomen op de slechtst mogelijke manier: door ‘junk’ onderpand te accepteren in ruil voor cash”, schrijft Krainer. Zelfs Oekraïense obligaties zouden kunnen dienen als onderpand.

Met andere woorden, de Britse Centrale Bank is klaar voor een grote reddingsoperatie van de banken. De rekening daarvoor zal uiteindelijk terecht komen bij de belastingbetaler, stelt Krainer, want zo werkt het systeem: als de Bank of England zijn verliezen niet meer kan dragen, dan moeten de belastingbetalers de tekorten ophoesten. Zou het kunnen dat de regering-Starmer hier al een voorschot op neemt met zijn belastingverhogingen?

De hoofdeconoom van de Bank of England, Huw Pill, deed onlangs de volgende bizarre uitspraak: “Somehow in the UK someone needs to accept that they’re worse off and stop trying to maintain their real spending power by bidding up prices.” Vrije vertaling: het gewone volk moet stoppen met het vragen om loonsverhogingen, want daarmee drijven ze prijzen op. Niet de bail-outs van de banken en de leningen aan Oekraïne zijn het probleem, stelt Pill in feite, maar de hebzucht van de Britse burger.