^DeAndereKrant

Het Eurovisie Songfestival werd in 1956 voor het eerst georganiseerd door zeven landen – waaronder ook Nederland. In de 65 jaar erna is het uitgegroeid tot mega-televisie-evenement. Vorig jaar keken er 183 miljoen mensen uit 36 landen naar de liedjescompetitie, zo stelt de organiserende European Broadcasting Union.

Het spektakel is bedacht om via muziek verbinding te brengen tussen de naties van het verscheurde Europa van na de Tweede Wereldoorlog. Daar is volgens critici al lang geen sprake meer van. “Het gaat bij heel veel deelnemers niet meer om de muziek en het liedje”, stelt ­Artemisa Eriksson. Zij deed in 2019 in Israël namens Albanië mee als achtergrondzangeres van ­Jonida ­Maliqi aan de muziekcompetitie. “Die ervaring heeft mijn ogen echt geopend voor de duisternis en de dubbele agenda van het festival. Voorheen viel me dat minder op, want ik was als artiest vooral gefocust op de muziek en keek alleen naar de liedjes die ik leuk vond. Daar in Israël was ik achter de schermen onderdeel van de show en kwam ik erachter dat veel acts tot doel hebben om met veel ­poespas hun boodschap te verkondigen.”

Een heel opzichtige ‘boodschap’ is die van het promoten van de ­LGBQT+-agenda, het idee dat je kunt zijn wie of wat je kiest te zijn. Het beste voorbeeld daarvan is de overwinning van Conchita Wurst, de Oostenrijkse vrouw met baard die in 2014 won met haar lied Rise like a phoenix. “Hoewel ik mijn interesse in het festival wel ben verloren, heb ik toch even de halve finales van deze editie bekeken. Het overgrote deel is ook nu weer gericht op het hardop schreeuwen van een bedenkelijke boodschap”, aldus Eriksson.

Ze wijst bijvoorbeeld op de inzending van haar eigen land Albanië. De inzending van zangeres Ronela Hajati – op het moment van schrijven is niet bekend of zij de finale heeft gehaald – is een lofzang op vreemdgaan. Hey, ik krijg er nooit spijt van / Jij bent mijn geheim zijn / Schatje, voel mijn lichaam, raak het aan, ik hou ervan.

De Italianen Mahmood & Blanco zingen in hun lied Brividi over seks in ‘een met wijn bevuild bed’ en ‘jij die in mijn huid bijt met je adderogen’.

Preuts geredeneerd? Moeten we anno 2022 niet moeilijk doen over de seksualisering van de maatschappij? Wat dan te denken van satanische rituelen? Deze vorm van aanbidding van het kwaad neemt een steeds prominentere, opzichtigere rol in tijdens het festival. De inzending van Spanje vorig jaar leverde in toenmalig gastland ­Cyprus weliswaar een flinke rel op, maar de ballotagecommissie van het Songfestival vond dat het lied El Diablo onder de noemer “vrijheid van kunstzinnige expressie” moest kunnen. Zo’n 183 miljoen kijkers hoorden dus het liefdeslied gericht aan de duivel. Ik werd verliefd / Ik werd verliefd / Ik gaf mijn hart aan de duivel

Wat voor voormalig deelneemster Eriksson één van de hoogtepunten van haar carrière had moeten worden – meedoen aan Eurovision 2019 – werd een ontnuchtering van jewelste. Vooral het gastoptreden van wereldster Madonna – die door de Israëlische organisatie was ingevlogen – bezorgt de Albanische nog altijd ‘creepy rillingen’. “De hele sfeer veranderde toen zij arriveerde. We mochten ook niet meer uit de ruimte waar we ons bevonden. Het was heel beklemmend.”

De Amerikaanse wereldster bracht in 2019 Like a Prayer en het toen nieuwe Future ten gehore. Eriksson duidt de act als een “satanisch ritueel vol hekserij en demonie. Ik voel me er nog steeds onprettig bij als ik eraan terugdenk.”

Not everyone is coming to the future / Not everyone is learning from the past / Not everyone can come into the future / Not everyone that’s here is gonna last

Madonna zong zo ontzettend vals, dat het na afloop alleen maar over haar krakkemikkige stem ging. “Als je 1 miljoen euro krijgt en je laat dit zien, dan ben je het niet waard om op dit podium te staan”, merkte commentator Jan Smit op. Een journalist van The Epoch Times, Joshua Phillip, duidde de act net als Eriksson: “Openlijke satanische beelden zijn vrij normaal in Madonna’s optredens – en dat geldt voor veel grote popmuzikanten – dus in die zin: niets nieuws. Maar dat het door de menigte nauwelijks wordt opgemerkt of besproken, zegt wel iets over hoe laag de standaard in de entertainmentwereld inmiddels is.”

Vanavond zal het niet anders zijn. Tijdens de Franse inzending van ­Alvan & Ahez Fulenn klinkt Ik dans met de duivel / Wat maakt het uit? / Ook zij danst met de duivel, so what? De Oostenrijkers zingen in hun lied Halo over het brengen van dark to the light. De (gehypnotiseerde?) massa haalt er de schouders bij op.

Wij Nederlanders kunnen in elk geval redelijk ‘veilig’ naar onze inzending kijken, die ironisch genoeg de titel De diepte heeft meegekregen. In de performance van S10 is ogenschijnlijk weinig schokkends te ontdekken, of u moet de navel van artieste Stien den Hollander heel erg aanstootgevend vinden. In dat geval kunt u beter toch naar een andere zender zappen, voordat u de S10 hoort zingen: Maar God, wat moet ik anders? / Wanneer is het genoeg? / Ta-da-da, da-da-da, da-da-da-da, da-da-da-da-da / Ta-da-da, da-da-da, da-da-da

Bij de bookmakers is de natie waar we in 2022 met zijn allen verplicht van moeten houden van de mainstream media, de torenhoge favoriet om in Turijn te winnen. Zou het zijn omdat het lied Stefania van de Kalush Orchestra zo fantastisch is? Over smaak valt niet te twisten. Voor een ding hoeven ‘we’ niet bang te zijn: Rusland wint niet. Waar de European Broadcasting Union zich op de vlakte houdt als het gaat om satanische rituelen en droogseks op het podium, klom de organisatie in het geval van Rusland wel heel snel op de morele troon. Poetin en consorten werden al in februari uitgesloten van deelname vanwege “de agressie richting Oekraïne”. Wij hebben trouwens niet het idee dat de Russische president trouwe kijker van het rariteitenkabinet was.