^DeAndereKrant

Stel je voor dat Tom Egbers van Studio Sport in 1991 afscheid neemt voor een sabbatical. Na een jaar verschijnt de BN’er voor de promotie van zijn pas gepubliceerde boek bij De Wereld Draait Door. Daar zegt Egbers op belerende EO-toon tegen Matthijs van Nieuwkerk Gods zoon te zijn, in buitenaardse UFO’s te geloven en ook in een machtige elite van reptielen die al eeuwenlang in het duister achter de schermen de wereld in het verderf stort. Wat zou de reactie in Nederland zijn geweest?

In het Engeland van 1991 speelt zich iets dergelijks af. De BBC-sportpresentator, David Icke, degradeert zich met zijn uitspraken in de populaire Terry Wogan Show tot de nationale Britse pispaal. Icke is zojuist teruggekeerd van een sabbatical en is in de studio om The Truth Vibration te promoten, het eerste van zijn inmiddels ruim twintig boeken tellende oeuvre. Zittend in een turkoois gekleurd trainingspak, spreekt Icke belerend over donkere energieën, over God en Jezus die met zijn liefdevolle boodschap geridiculiseerd en uiteindelijk gekruisigd werd. Wogan onderbreekt hem met vraagjes als: “Ben jij echt de zoon van God?”, “Was het een grote schok voor je om dit op je 38e te ontdekken?”, en als Icke zegt blij te zijn dat de mensen in de studio lachen, zegt Wogan: “De mensen lachen niet mét je, ze lachen je uit”. Gaandeweg klinkt de lach almaar luider en verspreidt zich vervolgens als een tsunami over Engeland. Zo werd het uitlachen van Icke ruim twee jaar lang een Britse volkssport. Een komiek hoefde zijn naam maar te noemen voor een open doekje. Een ‘Ickie’ verwijst tot op de dag van vandaag in het Engelse slang naar een ‘wappie’. “Overal waar ik kwam, pub, restaurant, winkel, iedereen lachte me uit. Ik had geen normaal leven meer”, zegt hij in 2002 in het Britse Stoke on Trend als ik daar voor Penthouse een ontmoeting met hem heb.

Net zoals de ruim 400 betalende bezoekers in een zaal ben ik onder de indruk van zijn lezing, die acht uur duurt. Daarin heeft hij onder meer het heersende narratief van 9/11 met logica, citaten, beelden, aanwijzingen vakkundig aan flarden geschoten. Sindsdien bezoek ik wekelijks zijn website die continu met nieuwsartikelen uit alle mogelijke media wordt aangevuld, waarop zoon Gareth nieuwsprogramma’s met interviews presenteert en waarop wekelijks The Dot Connector verschijnt, de podcast waarin hij de huidige tijd op journalistieke wijze scherp analyseert. Icke is echter op zijn best voor een volle zaal met luisteraars. Wandelend over een podium bedient hij met de afstandsbediening in zijn hand het grote scherm achter hem. Met zijn parate kennis, zijn stem en charisma legt hij in zijn uppie wereldwijde occulte netwerken bloot, ontrafelt hij het globale machtssysteem dat in handen is van enkele tientallen dynastieën waaronder de Bush’s, de Windsors, de Oranjes en de Rothschilds.

Hij borduurt voort op het werk van bekende Britse schrijvers als Aldous Huxley en George Orwell. Hij citeert Gandhi, Maarten Luther King, Jezus, Boeddha, Dalai Lama, Nelson Mandela, Krishnamurti. Dat de Joodse Mordechaï Krispijn, een van de organisatoren van de vredesdemonstratie op 6 november op De Dam, zijn komst toejuicht, is juist omdat Icke een vredesduif is en allerminst een holocaust-ontkenner, noch de antisemiet of geweldprediker waar velen hem voor houden. “Bestrijd je opponent nooit met geweld”, zegt hij voortdurend. “Dan ga je op hem lijken en doe je zelf precies wat je bestrijdt. Volg je eigen authentieke pad, je innerlijk kompas en hou je rug recht door simpelweg niet mee te doen met de vrijheidsbeperkende maatregelen. Say no to the madness.” Hoe is deze voormalige Britse pispaal uitgegroeid tot ’s wereld meest controversiële spreker?

Toen de profclub Coventry City de 14-jarige goalie, geboren en getogen in een arbeidersgezin in Leicester, contracteerde, kwam zijn droom uit. Zijn leven als jonge prof heeft hem dan ook gevormd. Helaas hield Icke het vanwege reumatische artritis slechts tot zijn 21e vol. “Ik beet elke dag door die pijn heen, wat me het doorzettingsvermogen heeft gegeven waar ik tot op de dag van vandaag van profiteer”, vertelde hij me destijds. “Maar vijf jaar later, leek het op een ochtend wel of iemand continu met een mes in mijn botten zat te prikken. Ik kon amper lopen en dacht dat ik kreupel verder moest. Toen ben ik overal mee gestopt.”

Hij beijverde zich daarna aan een journalistieke carrière met het doel sportpresentator van de BBC te worden. Ondanks het gegeven dat hij vanwege het voetbal zijn studie had afgebroken en absoluut geen studiehoofd was, slaagde hij ook daarin. Vanwege het gebrek aan sollicitanten kwam hij bij een lokaal weekblad terecht. Bij allerlei media werkte hij vervolgens aan zijn vakmanschap om in 1982 als sportcommentator bij de BBC te debuteren. Hij verhuisde naar het eiland Wight, aan de Britse zuidkust. Vanwege zijn zorgen voor het milieu en zijn mediakennis werd hij woordvoerder van de Britse Groene Partij.

Vervolgens vindt er een esoterische, spirituele doorbraak plaats waar je eigenlijk Icke zelf over moet horen of, nog beter, zien. In schrift klinkt het ongetwijfeld ‘zweverig’ maar toen hij me het volgende ‘live’ vertelde, voelde het juist heel aards: “Ik voelde steeds vaker een soort wezen om me heen, dat altijd aanwezig was, zoals bijvoorbeeld in de kamer waar ik zat. In maart 1990 bij een ingang van een boekwinkel bleven mijn benen plotsklaps als magneten tegen de vloer plakken en uiteindelijk zei een stem: ‘Ga naar de boeken aan de brede zijde’. Eenmaal weer los, ging ik naar de esoterische hoek, waar ik normaliter nooit kwam. Het eerste boek waar mijn oog op viel, was van een handgenezeres. Ik kocht het, las het en schreef de schrijfster een brief. Ik vertelde haar niets over de stem die me continu volgde en vroeg haar of ze mijn artritis wilde behandelen.” Na enkele behandelingen vernam Icke van haar dat ze inderdaad een identiteit rondom hem zag die Icke iets belangrijks te melden had. Via haar als medium kreeg Icke vervolgens een toekomst voorgespiegeld die ruim dertig jaar later grotendeels werkelijkheid geworden is.

Zo schreef hij inderdaad, zoals voorspeld, in vijf jaar tijd drie boeken en is hij inmiddels wereldwijd bekend als iemand die te kampen heeft met enormous opposition, maar altijd zijn rug weet te rechten. Verder is hij nagenoeg van zijn ziekte genezen en geeft hij 24/7 invulling aan het door zijn medium ingefluisterde levensmotto: “Eén persoon kan de wereld niet veranderen, maar hij kan wel de boodschap verwoorden die de wereld verandert.” Ook verliet hij, zoals voorspeld, de politiek. Toen Icke zijn vrienden van de Groene Partij vertelde over bovenstaande ervaringen ging kort daarop dit praatje rond: “David is gek aan het worden”. Over zijn beweegredenen de politiek te verlaten zei hij zelf: “Ik merkte dat onze partijleden zich heel anders voordeden dan die van de andere partijen, maar dat was schijn. De Groene Partij bedreef oude politiek onder een nieuwe naam. Ze richtten zich meer tot zichzelf dan tot het publiek. Ook verloor ik vanaf midden jaren ’80 mijn BBC-ambities. De televisie- en sportwereld zijn zó leeg, zó zielloos. Daar regeren onzekerheid en angst.”

In 1990 en 1991 beleefde hij onder meer in Peru een hele reeks van dergelijke ‘fantastische’ ervaringen waarbij hij voelde “alsof er een dam brak in mijn bewustzijn”. Het werd het begin van een reis die hem tot de ‘meest controversiële spreker van de wereld’ heeft gemaakt. Over zijn jarenlange status als de nationale Britse pispaal zei hij destijds haast Cruyffiaans tegen me: “Dit had gek genoeg dan wel weer het voordeel dat het me bevrijdde van de mentale gevangenis waarin de meeste mensen gevangen zitten. De gevangenis van de angst voor de mening van anderen. Een deel van mijn reis naar vrijheid en naar leven in waarheid werd geridiculiseerd. Het bracht mij in een krachtige en immense flow. Dit leidde me naar wetenschap en kennis over de kleine machtselite, die onze wereld al duizenden jaren regeert middels het huidige onderwijssysteem, de media, de medische zorg, de politiek en de economie, en die ons een systeem voorschotelt waarin ons de waarachtige spirituele kennis en het begrip over hoe het leven werkelijk in elkaar steekt onthouden wordt.”