Nieuws Mens en Macht

Wanneer staan we op tegen de propaganda?

John Pilger
John Pilger | Carl De Souza AFP
💨

Ik ontmoette een van Hitlers belangrijkste propagandisten​
Ik ontmoette een van Hitlers belangrijkste propagandisten
Datum: 20 september 2022
Mens en Macht

John Pilger


In de jaren zeventig ontmoette ik een van Hitlers belangrijkste propagandisten, Leni Riefenstahl, de beroemde Duitse filmregisseur die films maakte in opdracht van Nazi-minister van propaganda Joseph Goebbels. We verbleven toevallig in dezelfde lodge in Kenia. Ze was ontsnapt aan het lot van andere vrienden van de Führer.

Zij vertelde me dat de “patriottistische boodschappen” van haar films niet afhankelijk waren van opdrachten van “bovenaf”, maar van wat zij noemde de “onderdanige leegte” van het Duitse publiek. Gold dat ook voor de progressieve, geschoolde bourgeoisie? vroeg ik. Ja, die vooral, zei ze. Als ik zie hoe propaganda nu de westerse samenleving verteert, moet ik daaraan denken. Natuurlijk zijn wij heel anders dan de Duitsers van de jaren ’30. Wij leven in een informatiemaatschappij. We zijn veel meer met elkaar verbonden. We zijn globalisten. Maar is dat echt zo? Of leven we in een mediamaatschappij waar we meedogenloos worden gehersenspoeld door overheid en bedrijfsleven?

De top tien westerse mediabedrijven is op één na in handen van en gevestigd in Noord-Amerika. Het internet en de sociale media worden ook gecontroleerd door de Verenigde Staten. Alleen al tijdens mijn leven hebben de VS meer dan 50 regeringen, meestal democratieën, ten val gebracht of daartoe een poging gedaan, zich in 30 landen met de verkiezingen bemoeid, op de meestal weerloze bevolking van 30 landen bommen gegooid, geprobeerd de leiders van 50 landen te vermoorden en in 20 landen gevochten om de bevrijdingsbewegingen daar te onderdrukken. In 2008 doorbrak toneelschrijver Harold Pinter de stilte met twee buitengewone toespraken. “Het Amerikaanse buitenlandse beleid”, zei hij, “kan het best als volgt worden gedefinieerd: ‘Je doet wat ik zeg, of ik sla je kop er af’. Zo bot en eenvoudig is het. En wat zo interessant is, is dat het heel goed werkt. We zien de bekende structuur van desinformatie: klinkende retoriek, een heel eigen gebruik van taal, grote overtuigingskracht, maar eigenlijk een pak leugens. Ze hebben daar het geld voor en ze beschikken over de technologie.”

In ons systeem van zaken-democratie is oorlog een economische noodzaak, het perfecte huwelijk tussen publieke subsidies en particuliere winst: socialisme voor de rijken, kapitalisme voor de armen. De meest winstgevende oorlogen hebben tegenwoordig een eigen merk: dat van ‘eeuwige oorlog’. Dat zijn die van Afghanistan, Palestina, Irak, Libië, Jemen en nu ook die van Oekraïne. Stuk voor stuk gebaseerd op een pak leugens. Irak is de beruchtste, met zijn niet-bestaande massavernietigingswapens. De vernietiging van Libië in 2011, door de Navo, werd gerechtvaardigd door een bloedbad in Benghazi dat nooit heeft plaatsgevonden. Afghanistan diende als wraak voor 9/11, maar de bevolking van Afghanistan had daar niets mee uit te staan. We lezen in het nieuws hoe slecht de Taliban zijn, maar geen woord over Joe Bidens diefstal van zeven miljard dollar uit de bankreserves van het land en het lijden dat hierdoor wordt veroorzaakt.

Op de Navo-top in juni in Madrid heeft de Navo, die onder controle staat van de VS, een strategie aangenomen waarin staat dat het Europese continent gemilitariseerd dient te worden en waarin oorlog met Rusland en China in het vooruitzicht wordt gesteld. Het behelst zelfs een voorstel voor “oorlogsvoering tegen een nucleair bewapende opponent”. Er staat ook te lezen: “Met de uitbreiding van de Navo hebben we een historisch succes geboekt”. Als maatstaf voor dit “historische succes” wordt de oorlog in Oekraïne opgevoerd, waarover het nieuws niet meer is dan een eenzijdige litanie van extreem patriottisme, verdraaiing en weglating. Ik ben oorlogscorrespondent geweest en ik heb nog nooit zulke propaganda meegemaakt.

In februari viel Rusland Oekraïne binnen als reactie op de al acht jaar durende moordpartijen en misdadige vernietiging van de Russische sprekende meerderheid in de Donbas, die aan Rusland grenst. In 2014 sponsorden de VS een staatsgreep in Kiev waardoor de democratisch gekozen, Russisch gezinde president van Oekraïne werd afgezet en een opvolger van wie de Amerikanen duidelijk maakten dat hij hun man was, werd geïnstalleerd. De afgelopen jaren zijn in Oost-Europa, Polen, Slovenië en Tsjechië Amerikaanse ‘verdedigingsraketten’ geïnstalleerd, vrijwel zeker gericht op Rusland, en vergezeld van valse beloften die helemaal teruggaan tot de ‘belofte’ van minister van Buitenlandse Zaken James Baker aan Sovjet-leider Gorbatsjov in februari 1990, dat de Navo nooit verder zou gaan met de uitbreidingen dan Duitsland.

Afgelopen december stelde Rusland een vergaand veiligheidsplan voor Europa voor. In de westerse media werd het voorstel verworpen, bespot of verzwegen. Heeft iemand de voorstellen gelezen? Op 24 februari dreigde de Oekraïense president Volodymyr Zelenskyy kernwapens te gaan ontwikkelen, tenzij Amerika Oekraïne zou beschermen en bewapenen. Dat was de druppel. Op dezelfde dag viel Rusland Oekraïne binnen. De westerse media noemden het een grove schande zonder enige aanleiding. De geschiedenis, de leugens, de vredesvoorstellen, de vredesakkoorden van Minsk – het deed er allemaal niet meer toe.

Op 25 april vloog de Amerikaanse minister van Defensie, generaal Lloyd Austin, naar Kiev en bevestigde dat het Amerika’s bedoeling was de Russische Federatie te vernietigen – het woord dat hij gebruikte was “verzwakken”. Amerika had de oorlog die het wilde hebben. Gevoerd door een door Amerika gefinancierde en bewapende, vervangbare pion. Bijna niets van dit alles werd aan het westerse publiek uitgelegd.

Het is en blijft een misdaad om een soeverein land binnen te vallen. Maar er is een ‘maar’. Wanneer is de huidige oorlog in Oekraïne eigenlijk begonnen en wie is er mee begonnen? Volgens de VN hebben tussen 2014 en dit jaar ongeveer 14.000 mensen de dood gevonden in de burgeroorlog van het regime in Kiev tegen de bewoners van de Donbas. Veel van die oorlog was het werk van neonazi’s.

Kijk om een idee te krijgen naar een ITV-nieuwsreportage uit mei 2014, van de ervaren verslaggever James Mates. Hij bevond zich onder de bevolking van Marioepol, toen die beschoten werd door het Oekraïense Azov-bataljon, dat bestaat uit neonazi’s. In dezelfde maand werden tientallen Russisch sprekende mensen levend verbrand in een vakbondsgebouw in Odessa dat werd belegerd door fascistische schurken, volgelingen van de nazi-collaborateur en antisemitische fanaticus Stephen Bandera. “Op dit moment is de historische missie van ons land”, zei Andreiy Biletsky, oprichter van het Azov Bataljon, “de Witte Rassen van de wereld onder onze leiding een laatste kruistocht te laten beginnen voor hun overleving, een kruistocht tegen de door Semieten geleide Untermenschen.”

China is ook slachtoffer van de propagandaoorlog: in een paar jaar tijd is het ‘goede’ China weggepoetst en is er een ‘slecht’ China voor in de plaats gekomen. China verwerd van ’s werelds werkplaats tot een nieuwe Satan. Dat de VS 400 militaire bases hebben die het grootste deel van China omringen, wordt verzwegen.

Palestina wordt al zolang ik me kan herinneren verkeerd weergegeven in de media. Voor de BBC is het “conflict” er een van “twee verhalen”. De langste, wreedste, wetteloze militaire bezetting in de moderne tijd is daarmee onbespreekbaar gemaakt. De getroffen bevolking van Jemen bestaat in de media nauwelijks. Terwijl de Saoedi’s hun Amerikaanse clusterbommen laten vallen en Britse adviseurs met hen samenwerken, worden meer dan een half miljoen kinderen met de hongerdood bedreigd. De geschiedenis zoals die in China en Rusland leeft, wordt zelden uitgelegd, laat staan begrepen. Vladimir Poetin is Adolf Hitler. Xi Jinping is Fu Man Chu. Epische verworvenheden, zoals de uitroeiing van armoede in China, zijn nauwelijks bekend.

Wanneer gaan we onszelf deze kennis toestaan? De afgelopen jaren zijn enkele van de beste journalisten uit de mainstreammedia verdwenen. Het geval van Julian Assange is verreweg het schokkendst. Toenmalig vice-president Biden noemde hem een “hi-tech terrorist”. Hillary Clinton vroeg: “Kunnen we hem niet met een drone bestoken?”

Wanneer staan de echte journalisten op? Op internet bestaat er al een inspirerende samizdat: het Consortium News, opgericht door de grote verslaggever Robert Parry, Max Blumenthals Grayzone, MintPress News, Media Lens, Declassified UK, Alborada, Electronic Intifada, WSWS, ZNet, ICH, Counter Punch, Independent Australia, het werk van Chris Hedges, Patrick Lawrence, Jonathan Cook, Diana Johnstone, Caitlin Johnstone en anderen.

Wanneer staan de schrijvers op, zoals ze deden tegen de opkomst van het fascisme in de jaren ’30? Wanneer staan de filmmakers op, zoals ze deden tegen de Koude Oorlog in de jaren ’40? Wanneer staan satirici op, zoals een generatie geleden? De urgentie is groter dan ooit.

John Pilger heeft tweemaal de hoogste Britse prijs voor journalistiek gewonnen en vele andere prijzen. Hij heeft 61 documentaires gemaakt en een Emmy, een BAFTA, de Royal Television Society prijs en de Sydney Peace Prize gewonnen. Zijn Cambodia Year Zero wordt genoemd als een van de tien belangrijkste films van de 20e eeuw.


 
Wil je meer weten?
Koop de nieuwste editie bij jou in de buurt, of bestel deze editie.
Wil je meer weten?
Koop de nieuwste editie bij jou in de buurt, of bestel deze editie.




©2024 De Andere Krant.
Alle rechten voorbehouden.