^DeAndereKrant

Laat maar. Ik zag er toch al als een berg tegenop. Met de trein erheen. Poogt u nog wel eens een treinreis? Het ontmoedigingsbeleid van de NS loopt op rolletjes, vooral richting Qatar. Ik ga vaak naar voetbaltraining met de fiets, terug pak ik de NS. Echter de laatste tijd pakt de NS míj. Sta ik met mijn fiets op het perron op de laatste trein te wachten. Nou, daar komt dat stuk verdriet tergend langzaam aan. Een ‘sprinter’. Normaal drie treinstellen maar door personeelstekort nu maar één. Is dat niet gewoon een materieeltekort? Stampvolle veewagen. Mensen staan met hun wangen tegen de ramen geplakt. Af en toe sijpelt er een traan naar beneden. Het kaartje voor mijn fiets is duurder dan mijn eigen kaartje. Terecht, want fietsen is gezond en dat kost de staat geld.

Noordwijk aan Zee bereiken voor de teammeeting is dus al een hele opgave. En heb ik echt zin om weer naar het geblaf van Van Gaal te luisteren? Wat mijn vele zwakke punten zijn, hoe ik de groep naar beneden trek en mijn verbittering in columns? Ik vind het geen echte leider, zeker nu hij zo slecht communiceert. Ik kan me heel goed voorstellen wat Ronaldo met Ten Hag doormaakt en ik waardeer het erg dat ik in dit stukje met hem geassocieerd wordt.

Tijdens het schrijven merk ik dat ik heel vaak het woord ‘ik’ gebruik. Dat is wat de topsport met een mens doet. Je bent zelf het product geworden en ik voel dat het profileren ook een plicht is richting mijn vader, die me altijd naar voetbaltraining bracht. Op de fiets. Ik achterop, verwoede pogingen om zijn jurk niet tussen de spaken te laten komen, “anders flikkeren we om pap”. “Zoon, kun je níet het woord flikker gebruiken”, snauwde hij naar achter. Te veel rood op zijn lippen. In die tijd werd mijn vader nooit volledig geaccepteerd. Nu moet iedereen wel.

Toch zou ik in Qatar wel met een regenboogarmband spelen, maar verder geen kleren, voor mijn vader. Of in een van zijn niemendalletjes, al vind ik ze niet zo mooi. Te kort en net iets te vrolijk ofzo. Ach, in Qatar zijn zat jurken, je vindt altijd wel iets.

Ik heb wel een idee waarom ik niet gevraagd ben. Ze zeggen dat ik niet kan voetballen. Dat kan ik wél. Alleen niet goed. Wel technisch, maar ik ben te licht gebouwd, waardoor ik blessuregevoelig ben, net als Van Basten. Toch vind ik het niet in de tijdgeest passen mij daarvoor het Nederlands elftal uit te discrimineren. Overal zie je nu dat minderheden voor- of in ieder geval gelijkgetrokken worden met mensen die het wel voor elkaar of geoefend hebben.

Bovenop alle tegenslagen heb ik ook het nadeel dat ik een vrouw ben. Te weinig balgevoel. Het Nederlands elftal pretendeert met de tijd mee te gaan, maar zit nog steeds verstard in oude gendertradities. Bij het Nederlands vrouwenelftal wil ik niet want daar is teveel toxische masculiniteit, op dat niveau worden heel veel vrouwonvriendelijke grappen gemaakt. Amateurclubs zijn leuker maar die weigeren mij, daar klap ik binnenkort bij Jinek over uit de school. Eén vrouwenclub laat me wel toe, ik ben daar begonnen op de bank. In de kleedkamer. Trots naar mijn meiden te kijken. Ik voel me daar echt op mijn plek. Alleen hebben we een mannelijke coach. Dat is echt een viezerik, die komt altijd stiekem om het hoekje gluren terwijl wij aan het douchen zijn.

Macht corrumpeert zeggen ze wel eens. Vandaar dat ik maar liever een eenvoudig leven leid. Ik trap wel een balletje in de achtertuin. Ik kan het niet verkroppen naar het WK te kijken, ik ben bang dat ik er een vreselijke Qater aan overhoud.