^DeAndereKrant

“De vervolging van ‘dissidenten gaat ons allemaal raken”, verklaarde FVD-leider Thierry Baudet onlangs nog tegenover De Andere Krant. Hij verwees daarbij naar zaken tegen de gebroeders Andrew en Tristan Tate, Russell Brand, Gideon van Meijeren, David Icke, Pepijn van Houwelingen, Jeroen Pols, Willem Engel en vele anderen die de afgelopen tijd te maken hebben gekregen met rechtsvervolging vanwege uitspraken die zij hebben gedaan. Aan dit rijtje kan nu Raisa Blommestijn worden toegevoegd. De rechtsfilosofe, die bekend werd als presentatrice bij Ongehoord Nederland (ON), waar zij eerder dit jaar na een conflict vertrok, blijkt in augustus vorig jaar al door de politie te zijn ondervraagd vanwege tweets die zij had gepubliceerd.

Blomme­stijn en ON hebben dit nieuws tot dusver niet naar buiten gebracht, om de omroep niet in problemen te brengen. Het OM heeft inmiddels bevestigd dat er een strafrechtelijk onderzoek loopt tegen Blommestijn. “De aard van Blommestijns tweets, inclusief de typering van daders van een gewelddadige gebeurtenis als ‘­negroïde primaten’ en de aantijgingen van herhaaldelijke misdrijven door migranten, heeft aanleiding gegeven tot een onderzoek naar groepsbelediging en het aanzetten tot haat en discriminatie conform artikel 137c van het Wetboek van Strafrecht. Blommestijn, die na verwijdering haar tweets doelbewust opnieuw plaatste om een statement te maken, werd ontboden op het politiebureau en urenlang uitvoerig ondervraagd”, aldus het OM. Blommestijn hekelt haar eigen proces als politiek beïnvloed. Op X schreef ze: “Ik vraag me af of die migranten waarover ik Twitterde inmiddels hun straf al hebben gekregen - of dat het OM liever prioriteit geeft aan een paar tweets over het voorval.” In een exclusief interview met De Andere Krant gaf zij voor het eerst een openhartige toelichting op haar vervolging.

Mijn afscheid van Ongehoord Nederland en de huidige juridische procedures die ik onderga, zorgen voor behoorlijk wat beroering in mijn leven – en dat is nog mild uitgedrukt. Toch is dit soort tumult niet geheel vreemd voor mij. Ondanks alles, kan ik zeggen dat het persoonlijk wel goed gaat.

In het begin voelde ik me erg opgejaagd. Ik weet natuurlijk wel dat de meningen die ik uit niet altijd in goede aarde vallen bij het establish­ment. Dat is precies datgene waar ik kritiek op heb en waartegen ik me verzet. Toch is het anders als je ineens ‘officieel’ als vijand van de staat, als crimineel zelfs, wordt aangemerkt. Ik heb er veel over gepiekerd, maar moet toegeven dat ik het vanuit juridisch oogpunt ook machtig interessant vind en vond. Ik gaf op de universiteit Leiden nota bene zelf colleges over vrijheid van meningsuiting en deze “casus” had perfect gepast bij de lesstof van de studenten. Gezien de precaire positie van ON, die vorig jaar zomer op het punt stond door de NPO van de tv te worden gegooid, hebben we ervoor gekozen het stil te houden toen het vorig jaar zomer speelde.

Eerlijk gezegd niet. Het heeft alleen bevestigd wat ik toch al wist: dat je in dit land als dissident niet alleen door de overheid in de gaten wordt gehouden maar ook continu het risico loopt als crimineel aangemerkt te worden. Als het iets heeft gedaan, dan heeft het m’n opvattingen verder versterkt. Het is voor mij hét signaal dat de strijd voor vrijheid van meningsuiting en voor democratische principes ontzettend nodig is.

Onafhankelijke rechtspraak is cruciaal voor een democratie, waarbij zonder vooroordeel of onderscheid moet worden geoordeeld. Helaas voldoet Nederland hier momenteel niet aan. Vrijheid van meningsuiting geldt tegenwoordig alleen nog als je het staatsnarratief uitdraagt, maar zodra je dat bekritiseert, loop je dus het risico strafrechtelijk vervolgd te worden. Er zijn talloze voorbeelden: Dries van Langenhove, Geert Wilders, Thierry Baudet maar ook Pepijn van Houwelingen, Willem Engel, ­Gideon van Meijeren en Rapper Kafka. Ik vind dat vrijheid van meningsuiting onbegrensd moet zijn, behalve bij directe oproepen tot geweld, essentieel voor een open samenleving. Voor mij is de enige grens het direct oproepen tot geweld. Het moet dan wel een heel duidelijke en directe oproep betreffen die ook echt gevaar met zich meebrengt voor iemand tegen wie geweld wordt opgeroepen en niet een gegoochel met woorden zoals nu wordt gedaan wanneer het gaat om “opruiing”. Dat laatste is weer typisch een politiek gemotiveerd delict geworden dat gebruikt wordt om dissidenten het zwijgen op te leggen.

De politie noemde geen specifieke organisaties. Het waren open ­vragen. Gezien het feit dat de woorden van Gideon van Meijeren in dat verhoor ter sprake kwamen, denk ik dat er inderdaad gehint werd op Forum voor Democratie. Maar ik vind dat te subtiel om echt bewijsbaar te beschrijven. Eerlijk gezegd vind ik het nog steeds totaal verbijsterend dat dit zo uitgebreid aan de orde kwam. De achterliggende intentie leek het blootleggen van een soort netwerk waar meerdere individuen en groepen aan verbonden zijn, dat zich richt op migranten, maar het blijft gissen waarom dit precies aan de orde kwam.

Nee, dat heeft geen rol gespeeld. Intern wist maar een handje vol mensen van de vervolging en iedereen is er altijd discreet mee omgegaan. Ik mis het presenteren van de uitzendingen van ON overigens enorm, maar de situatie liet me geen keuze. Zoals ik op X heb geschreven na m’n vertrek was het ultimatum dat mij door Arnold Karskens werd voorgelegd om me niet meer te uiten op X volstrekt onacceptabel voor mij. Dat zou neerkomen op akkoord gaan met censuur – hetgeen waar ik mij juist zo fel tegen verzet.

Inmiddels ben ik wel iets meer gewend geraakt aan het idee, maar in de eerste maand na het verhoor en in de aanloop daarnaartoe was ik heel gespannen. Je voelt je vreselijk opgejaagd. Het is beangstigend dat het staatsapparaat tegen jou in beweging wordt gezet. Je voelt je klein en hebt het idee dat je elk moment verpletterd kunt worden. Nog steeds heb ik soms momenten dat de angst en stress over dit alles me overvalt, maar ik probeer het wel van me af te zetten: intimideren en angst aanjagen is namelijk juist het doel van deze vervolging. Ik kan m’n leven (en m’n politieke strijd) daardoor niet laten bepalen – als ik dat zou doen zou ik moeten stoppen. En dat ga ik absoluut niet doen! Ik en anderen waarschuwen al een tijd voor de totalitaire tendensen van de Nederlandse staat, voor censuur en voor het afbreken van de democratische principes door het establishment. Deze vervolging is het zoveelste voorbeeld daarvan. Ik hoop dat het recht op een dag zegeviert en dat wij allen worden vrijgesproken van de stuk voor stuk bizarre ­aantijgingen.