^DeAndereKrant

Arnold Karskens geniet nationale bekendheid als oorlogsverslaggever en oprichter van de omroep Ongehoord Nederland (ON). Minder bekend is dat hij auteur is van niet minder dan zestien boeken. Zijn meest recente boek (met Cees van Hoore) uit 2020 heet: ‘Voor verraders zou geen plaats zijn’. Het gaat over het falen van de Nederlandse overheid bij de vervolging van tienduizenden oorlogsmisdadigers uit de Tweede Wereldoorlog. In 2012 verscheen van zijn hand ‘Het Beestmensch’, dat gaat over zijn jacht op Gestapo-man Klaas Carel Faber. Karskens houdt zich al jaren bezig met de jacht op oorlogsmisdadigers, onder andere samen met het Simon Wiesenthal centrum. Met zijn Stichting Onderzoek Oorlogsmisdaden procedeert hij al zeven jaar tegen de Nederlandse staat om toegang te krijgen tot het Nationaal Archief (CABR) om gegevens te vinden over ‘de laatste voortvluchtige WO2-oorlogsmisdadigers’.

Hij schreef ook boeken over de journalistiek zoals ‘Zwartboek NOS-Journaal’ en ‘Journalist te Koop’, over zijn ervaringen als oorlogscorrespondent en onderzoeksjournalistieke werken als ‘De Zaak-Zorreguieta’ (2014), over de vader van koningin Maxima, ‘Geen cent spijt – de jacht op oorlogsmisdadiger Frans van Anraat’ (2006), de gifgasleverancier van Saddam Hoessein, ‘Operatie laat niets in leven’ (2018), over Guus van Kouwenhoven, ‘Nederlands grootste oorlogsmisdadiger van de laatste decennia’ en zelfs een roman, ‘Alle pijn van de wereld’.

In 2017 klaagde Karskens eurocommissaris Frans Timmermans en Artsen zonder Grenzen aan omdat zij “bevorderen dat mensen het risico nemen de overtocht van Afrika naar Europa te maken”. Hij reisde zelf twee keer mee met vluchtelingen naar Europa – één keer op een boot die vanuit Libië naar Malta ging en één keer met Iraanse vluchtelingen die van Turkije naar Griekenland voeren. Volgens hem zijn het vrijwel uitsluitend economische vluchtelingen. “Ik neem het ze niet kwalijk dat ze een beter leven willen, maar je kunt niet iedereen opvangen in Europa.”

ON kwam de laatste maanden onder vuur te liggen. Naar aanleiding van klachten van kijkers deed de Ombuds­man van de publieke omroepen een onderzoek dat op 7 juni werd gepubliceerd. Volgens de Ombudsman “wezen klagers terecht op schending van de Journalistieke Code van de publieke omroep op het punt van betrouwbaarheid en waarheidsgetrouwheid door het (passief en actief) bijdragen aan verspreiding van aantoonbaar onjuiste informatie” door ON. In een tweede rapport dat dezer dagen verschijnt noemt de Ombudsman voorbeelden die bevreemding wekken. Zo wordt ON beschuldigd van “misinformatie” omdat de omroep artsen aan het woord liet die ivermectine propageren als medicijn tegen Covid. Dat is volgens het onderzoeksrapport “misinformatie”, waarbij de Ombudsman letterlijk één wetenschappelijke studie aanvoert als bewijs. Dat er honderden studies zijn die de effectiviteit van dit Nobelprijswinnende geneesmiddel aantonen, is de Ombudsman blijkbaar ontgaan.

Een andere steen des aanstoots was dat Filip Dewinter van Vlaams Belang kwam vertellen dat er sprake is van “omvolking” in Nederland en België. Op zich is dat niet verboden, stelt de Ombudsman, maar “dat is een theorie die minimaal op bewijs bevraagd had moeten worden”. Volgens hoogleraar rechtswetenschap Paul Cliteur, die een weerwoord schreef voor ON, is dit een bizarre conclusie: “Het interview met Dewinter was een samenvatting van een boek dat Dewinter had gepubliceerd: ‘Omvolking: de grote verandering, interview met Renaud Camus’ (2022). Dit boek gaat over de ideeën van Camus, maar ook van andere auteurs als Thilo Sarrazin, Alexandre Del Valle, Patrick Buchanan, Eric Zemmour, Eric Kaufmann en Douglas Murray. Nergens blijkt dat de Ombudsman ook maar enigszins bekend is met deze auteurs of het boek van Dewinter heeft gelezen.”

Ondanks de magere onderbouwing door de Ombudsman legde de Raad van Bestuur van de NPO op 5 juli een sanctie op aan ON. Op 18 november vond een hoorzitting plaats waarin het bezwaar van ON tegen het rapport van de Ombudsman werd behandeld door een bezwaarcommissie van de publieke omroep. De uitkomst van de procedure is nog onzeker. Wij spraken met Arnold Karskens in de bescheiden studio van ON de omgeving van Den Haag. Gerust op een goede afloop is de baas van de dwarse omroep niet. “Als je een onafhankelijke commissie hebt, weet je dat je gelijk krijgt. Maar dit zijn mensen van de NPO die andere mensen van de NPO moeten beoordelen.” Hij is ervan overtuigd dat de NPO aanstuurt op een verbod van ON. “Dat blijkt uit alles.”

Op de inhoud. Wij laten mensen aan het woord die ze niet aan het woord willen laten komen.

De formele grond zou zijn dat we niet voldoen aan de journalistieke code. Maar ja, dat halen we helemaal onderuit. Zo’n voorbeeld als ivermectine. We weten dat wetenschap niet eenduidig is over een heleboel dingen. Daar worden wij op aangevallen.

Ik heb als oorlogsverslaggever wel ergere dingen meegemaakt. Wat ik erg vind is dat er een enorme verschraling is in de media. Kranten zijn woke actieblaadjes geworden. Als je tegenspraak de mond snoert, werkt dat heel destabiliserend voor een gemeenschap, voor een land. Dat weet ik uit alle oorlogsgebieden waar ik ben geweest. Het begon altijd met het monddood maken van tegenstanders.

Ik geloof dat wat vroeger links was, nu rechts is. Of het nou gaat over vrouwenongelijkheid, bijvoorbeeld in de islam, of over eerlijke verdeling, of vrijheid van meningsuiting, of verzet tegen globalisering, dat kwam vroeger allemaal van links. Nu zijn dat veel meer thema’s van rechts. Ik heb de hippietijd meegemaakt. Ik ben bij alle demonstraties geweest op Malieveld en Museumplein. Ik heb er vanaf het begin tussen gestaan. Dat deed me denken aan die tijd. Ik heb totaal geen agressie gezien. Alle agressie kwam van de politie.

We wilden laten zien dat racisme overal bestaat. George Floyd is om het leven gebracht door politieagenten, daarvan wordt altijd gezegd, het was racisme. Maar daar zijn ze niet voor veroordeeld. De context wordt niet aangebracht. Wij draaiden dat om. Wij lieten zien dat je met andere beelden een heel ander effect krijgt. We hadden niet verwacht dat dit zo’n groot ding zou worden.

Ik ben veel in Afrika geweest, daar noemen ze elkaar gewoon negers. Je kunt dat woord gebruiken. Daar ben je vrij in. Het woord is niet racistisch.

Wij zijn de enigen die opkomen voor de mensen die verdronken zijn in de Middellandse Zee. 15.000 verdrinkingen en vermissingen tussen 2014 en 2019. De grootste naoorlogse humanitaire ramp aan de Europese grenzen. PvdA-er Frans Timmermans was hiervoor verantwoordelijk als eurocommissaris. Hij is er nooit op aangesproken. Ik ben vaak in Afrika geweest. Kon het goed vinden met de mensen daar. Ze hebben me altijd beschermd. De jongens met de Kalashnikovs. Ik ben een wereldburger. Ik voel me overal thuis. Ik bleef als enige Nederlandse journalist in Bagdad toen daar de Amerikaanse bommen vielen in 2003. In 1981 zat ik in El Salvador toen het leger daar met Amerikaanse steun huishield.

Ik geloof in de verschillende landen met hun tradities. Ik ga graag naar Zuidoost-Azië. Die landen hebben allemaal hun eigen cultuur. Die bewaren ze ook. Dat maakt de wereld zoveel interessanter. Ik vind dat wij dat ook moeten doen. Dat vormt het sociale cement van je samenleving. Als je dat weghaalt, valt de zaak uit elkaar. Wij hadden hier heel goed cement. We zorgden goed voor elkaar. Dat moet je behouden. De eenheid bewaren. Dan krijg je een veel plezierigere samenleving. Daar geloof ik in. Ik ben ook helemaal niet cynisch of zo. Wij willen het publieke bestel ook niet opblazen. Helemaal niet. Wij willen samenwerken. Een hoop mensen hebben al afscheid genomen van de publieke omroep omdat het zo eenzijdig is. Over zaken als massa-immigratie vertegenwoordigen wij meer dan de helft van de bevolking. Ook als het over iets als Zwarte Piet gaat. De publieke omroep is die mensen kwijt. Ik wil dat proberen om te buigen. Ik geloof in de waarde van de democratie. Van de vrijheid van meningsuiting. Anders worden we straks wakker in een soort 1984.

Jawel hoor. Ik heb alleen niemand daar zitten. Ik weet dat wat de media uitkramen in oorlogen, vaak onzin is. Dat volg ik niet eens. Maar ik moet zeker zijn van mijn zaak. Ik weet gewoon niet precies wat daar gebeurt.

Die heb ik geuit in een paar afleveringen. Alle grote mogendheden – China, Rusland, VS – hebben bufferstaten. Daar willen ze controle over hebben. De Russen dus ook.

De grote fout is natuurlijk dat de Navo steeds verder is opgeschoven. Op een gegeven moment krijgen de Russen het idee dat ze moeten ingrijpen. China zou het ook zo doen, Amerika ook. Dat heet realpolitik.

Ik geloof dat er organisaties zijn als het WEF die heel invloedrijk zijn. Die waarschijnlijk met de beste intenties bezig zijn, maar niet zien dat dit heel slecht kan uitpakken voor de vrijheid van mensen.

Ik ga ervan uit dat zij denken dat wat ze doen het beste is voor de wereld. Dat wij dat anders zien is logisch.

Maar ze werken vanuit een bepaalde filosofie. Het transhumanisme. Ze zijn een digitale controlemunt aan het voorbereiden.

Ja, daar geven we ook allemaal aandacht aan. Ik geef graag de ruimte aan mensen die hiervoor hebben doorgeleerd, die geef ik een podium, om hier iets over te zeggen. Binnen het publieke bestel zijn wij daar uniek in.

Ik geloof dat grootmachten hun kansen pakken als ze die krijgen. Als Amerika ergens niet inspringt, dan doet China of Rusland het wel.

Ik geloof dat de aanslagen het werk waren van Al-Qaeda. Natuurlijk hebben de Verenigde Staten het ongelooflijk goed misbruikt, door een lange oorlog in Afghanistan te voeren. Maar een terreurdaad op deze schaal kun je als staat niet op zo’n grote schaal organiseren. Dat lekt altijd uit.

En zo’n gebouw als WTC7, dat loodrecht in elkaar stort? Dat was toch geen brand?

Het lijkt mij niet onmogelijk dat het staal zo heet werd dat het gebouw in elkaar stortte. Door dat gewicht. Het tegendeel heb ik nog nooit bewezen gezien.

Ik vind dat een journalist een waarschuwende functie heeft. Als je een passagierschip ziet dat op een mijnenveld af vaart, kun je er als journalist achter gaan varen en verslag doen van de explosie, maar ik vind dat je het schip moet waarschuwen.

Ik ben bang van wel. Het mijnenveld van onvrijheid en economische zelfmoord, met de sancties tegen Rusland en het klimaatbeleid.

Wij willen een van de grootste omroepen worden. Een omroep die ertoe doet. Uiteindelijk wil ik een stem geven aan de mensen die nu niet worden gehoord. Ik herinner me een campesino, een keuterboer , een ontheemde, in El Salvador, die met zijn gezin verjaagd was door het leger. Terneergeslagen zei hij me: ‘Qué podemos hacer – wat kunnen we doen’. Dat raakte me. Die mensen zijn totaal machteloos. Dat heb ik zo vaak gezien in mijn leven, die machteloosheid. het grote onrecht. Ik voel de verantwoordelijkheid om daar iets aan te doen.