^DeAndereKrant

In onderstaande column gaat de oprichter van De Andere Krant, Sander Compagner, in op de maatschappij waarin we na bijna twee jaar Corona beland zijn. Vrijheid is voorwaardelijk geworden en een vinkje, een discutabel bewijs van gezondheid, geeft toegang tot het maatschappelijke leven. Deze voorwaardelijke vrijheid scheurt de samenleving in tweeën met alle gevolgen van dien.

In de 10e editie van De Andere Krant is de poster die bij dit artikel gebruikt is opgenomen. Deze poster staat ook als PDF bij deze column.

Mijn eerste reactie op de vraag om me te testen was boosheid. Ik geloof ten diepste dat de onvrije wereld van testen, quarantaine, vaccinatiedwang, mondkappen, etcetera, in stand wordt gehouden door de grote groep die, zonder kritische blik, de regels volgt. Als we zouden stoppen met testen zou de ‘pandemie’ zo voorbij zijn. Daarnaast overstijgt de nevenschade van de maatregelen alle mogelijke winst ervan. Om met mijn vrienden een biertje te kunnen drinken, moet ik een bewijs van gezondheid overleggen, aan die vrienden. Dit bewijs is met een hoogst discutabel meetsysteem tot stand gekomen en maakt iedereen een gevaar voor de ander tot het tegendeel bewezen is.

Toen ik het verzoek tot testen en onze uitwisseling daarover (in de app waarin we het bespraken waren we elkaar al snel kwijtgeraakt) later op de dag ‘live’ besprak, viel de boosheid weg. Het maakte plaats voor verdriet en gemis. Mijn vriend die vraagt om het testen, wil niets liever dan al zijn vrienden ontvangen, zoals in een normale wereld. Een avond waarop de verschillen niet bestaan. Andere vrienden doen het testverzoek. Ze gaan immers op vakantie en kunnen een positieve test missen als kiespijn. Eerst voel ik mijn boosheid omdat zij wel op vakantie gaan terwijl ik daar geen mogelijkheid toe heb, omdat ik mijn vrije keuze maak niet te injecteren. Maar tegelijkertijd gun ik deze gasten ook hun tijd weg, jonge vaders die een bizarre tijd meemaken en alleen maar doen wat normaal is, vakantie vieren en de dagelijkse sleur ontvluchten.

In de echokamer van mijn vrienden is een zelftest zo ingeburgerd als een kleine moeite om elkaar te helpen, dat mijn weigering als een verrassing komt. In mijn echokamer is meedoen aan het testregime en alle andere opgelegde maatregelen ‘not done’ en persoonlijk heb ik een fundamentele (maar ook makkelijke want heel eendimensionale) keuze gemaakt nergens aan mee te doen. Beide overwegingen zijn gemaakt vanuit de beste bedoelingen maar staan lijnrecht tegenover elkaar. Het maakt dat ontmoetingen tussen vrienden en familie ingewikkeld worden. Sinterklaasavonden, kerstdiners en simpele afspraken gaan vaak niet meer door. Bij begrafenissen en afscheid nemen kunnen naasten elkaar niet meer steunen. Ik heb verschillende vrienden amper gesproken en mis de vriendschap. Familiebijeenkomsten zijn ook voor mij zeldzaam geworden. We leven meer en meer in verschillende werelden. Het maakt de afstand tussen de twee echokamers nog groter.

Een van de kernwaarden van De Andere Krant is verbinding. Naast de overtuiging dat we informatie zo duidelijk mogelijk moeten doorgeven en niet mogen inleveren op integriteit in het journalistieke werk, willen we ook vooral de verbinding blijven zoeken. De ervaring van deze week leert mij dat er ónder alle meningsverschillen en ónder alle polemiek mensen zitten die eigenlijk gewoon hetzelfde willen en hetzelfde in elkaar steken. Aan beide kanten voelen mensen hetzelfde verdriet, het verdriet van het gemis en van het niets liever willen dan normaal samenleven.

Wetend waar sommige vrienden en familie in deze tijd staan, maakt nederig (de eerdere 21 edities van De Andere Krant hebben nog niet iedereen kunnen overtuigen), liefdevol (ondanks het verschil is de liefde voor en van mijn vrienden en familie voelbaar) en na het gesprek van afgelopen week ook hoopvol. We willen hetzelfde en uiteindelijk gaan we elkaar weer vinden. Tot dat moment blijf ik krantjes uitgeven, paradigma’s ter discussie stellen, corruptie blootleggen, maar ook begrip opbrengen voor de Babylonische tijd waarin we leven. Testen, laat staan injecteren, zal ik me nooit en daarvoor vraag en krijg ik gelukkig van alle kanten begrip.