^DeAndereKrant

Als derde generatie oorlogsbewusten, ontdekte ik al jong dat ik flink wat oorlogstrauma met mij meedroeg. Mijn oma verloor haar vier broers, van wie ook alle kinderen nooit meer gezien werden. In totaal 21 mensen, de jongste een jaar oud. Dit straalde vanzelfsprekend op mij af.

Maar traumaverwerking vindt niet plaats door de andere kant op te kijken. Het verwerken van trauma geschiedt pas dan, wanneer die overgedragen pijn, recht in de ogen wordt gekeken. Dat ging (ook) in mijn geval gepaard met pijn. Pijn waarvan ik niet eens wist dat het er zat. Pas in 2019 kon ik dat hoofdstuk voor mezelf een plek geven. Het is moeilijk uit te leggen wat een innerlijke kracht er daarmee vrijkwam.

Vaak heb ik me dan ook afgevraagd of ik, zonder die persoonlijke verwerking, in staat was geweest me uit te spreken zoals ik dat nu doe. En het antwoord is ronduit “NEE”. Tot die tijd vormde dit slachtofferschap mijn identiteit. Het grootste inzicht kwam, toen ik besefte dat slachtoffer zijn een keuze is. Jij bent pas slachtoffer, wanneer jij vindt dat je slachtoffer bent.

Zo zie ik mezelf nu dan ook niet als slachtoffer van de huidige ontwikkelingen in de samenleving. Het is daarnaast de reden dat ik me wel degelijk uitspreek tegen de vrijheidsbeperkende maatregelen en het schenden van onze grondrechten. Dit is ook de reden dat ik de volgens sommigen ‘walgelijke’ vergelijking met de Tweede Wereldoorlog maak. 

Acht decennia lang worden op 4 mei op de Dam mooie woorden gesproken tijdens de dodenherdenking. Hoe wij moeten blijven herdenken, opdat deze zwarte bladzijde van de geschiedenis zich nooit zal herhalen. 

En dat, terwijl op 15 september 1941 het Joden verboden werd om cafés, restaurants, bioscopen en parken in te gaan en op 25 september van dit jaar de QR-code werd ingevoerd, die grote delen van de bevolking de toegang ontzegt tot openbare ruimten. Voor het eerst in tachtig jaar en tien dagen is er weer sprake van grootschalige uitsluiting.

Hierbij wil ik benadrukken dat, wanneer ik de vergelijking met de WOII maak, ik het niet heb over de afschrikwekkende Holocaust. Dit is een uitermate - en dat begrijp ik als geen ander - gevoelig onderwerp om aan te halen. Waar zie ik dan wel die gelijkenis? Net als nu, was er tussen 1935 tot 1945 een relatief klein groepje machthebbers, dat voor de massa bepaalde wat er zou gebeuren. Ook toen zeiden mensen die deze machtshebbers volgden: “Ik doe ook maar wat mij wordt opgedragen”. En ook toen was er sprake van uitsluiting en demonisering. Daarentegen zie ik als belangrijk verschil dat wij toen het ‘excuus’ hadden dat het leed ons door een buitenlandse invasiemacht werd aangedaan. Nu is het onze eigen regering. Ik vraag mij vaak af wat erger is. 

Het Centrum voor Informatie en Documentatie Israël (CIDI), zet zich sinds 1974 in voor de belangen van Israël en Joden over de hele wereld door dit land en deze groep mensen op een positieve manier in de media te brengen. Dit met als doel het vertekende beeld te corrigeren. Hierbij worden vergelijkingen met WOII niet geschuwd en worden politici tot op heden niet op de vingers getikt wanneer zij zelf een parallel trekken met de verschrikkingen van die tijd.

Gesteund door het Centraal Joods Overleg en 4 overlevenden van de oorlog, maakt de stichting op dit moment aanstalten ­Thierry Baudet, fractievoorzitter van FvD, voor de rechter te slepen. Volgens het CIDI moet er een einde komen aan de vergelijkingen die Baudet maakt met de WOII. Zij claimt dat er een groot verschil is tussen toen en nu: de Joden werden uitgesloten om wie zij waren, zij hadden geen keuze, de niet-gevaccineerden zouden nu wel een keuze hebben. Maar is dit wel zo? Mijn persoonlijke keuze om mij niet te laten vaccineren voelt niet als een mening die even kan worden bijgesteld. Dit raakt een veel diepere laag en maakt deel uit van mijn identiteit, van wie ik ben.

Ik vraag mij af wat ‘mijn’ Joodse organisaties vinden van het voor­sorteren op vaccinatieplicht, zoals door Ursula von der Leyen, voorzitter van de Europese Commissie, is aangehaald. Hiermee opent zij de deur om de Code van Neurenberg te kunnen afschaffen.

Wordt het niet tijd voor al deze organisaties om het monopolie op ‘lijden rondom de WOII’ los te laten en te beginnen aan het laatste – broodnodige – deel: traumaverwerking? Daarna aanschouw ik graag de kracht die daaruit vrijkomt.